Noor

In de proloog van Noor wordt een beeld geschetst van een gelukkig getrouwd stel, Job & Nora, de schilder en de muze, die vol verlangen uit kijken naar de komst van hun eerste kindje. Hij mag komen, de baby, maar dan wel na het etentje, want Job wil zijn vrouw nog een keer meenemen naar een restaurant. "Lekker makkelijk, hoeven nog geen oppas te regelen". Dat ze samen gelukkig zijn, merk je als lezer omdat je beurtelings het verhaal van Job hoort en daarna van Nora. Volmaakt, totdat ze op de terugweg naar huis worden aangereden door een jonge, dronken automobilist. Het ongeluk veroorzaakt niet alleen blijvende littekens op het gezicht van Nora, ook Ralf, hun zoon overleeft de geboorte niet.

Het is genoeg voor Lisette van de Heg om een roman te schrijven over hoe de dood van een kind leidt tot het uit elkaar groeien van een echtpaar. Door het steeds wisselende perspectief van Nora en Job, ontdek je hoe man en vrouw verschillende wegen gaan in het rouwproces en elkaar niet kunnen bereiken. Dat is heftig om te lezen.

Ik had de roman al bijna twee jaar op de kast liggen en ben er ook meerdere keren in begonnen. De korte hoofdstukken, maar ook beknopte zinnen konden mij niet boeien. Deze keer heb ik doorgezet. Nu begrijp ik dat Lisette van Heg met de summiere zinnen slechts wil onderstrepen wat er ook daadwerkelijk gebeurd in de relatie tussen Nora en Job, hun gesprek verstomt. Nora kan de eerste weken na het ongeluk feitelijk niet praten vanwege de hechtingen in haar kaak en Job is geen prater, hij communiceert vooral met zijn penseel. Wat hij vertelt met zijn schilderijen, vooral in de serie over de schepping, is veelbetekenend.  Het is dan ook confronterend wanneer Nora de muurschildering in de babykamer laat verdwijnen onder een dikke laag latex, Jobs schilderijen wegdoet uit het huis en niet meer in zijn atelier wil komen.

Het verhaal sleept zich voort, waarbij vooral Nora zichzelf steeds meer verliest. Haar queeste naar gerechtigheid en wraak (haar interpretatie van het Bijbelse oog om oog, tand om tand) geeft haar geen rust. Het is op zich bij zo'n dramatisch verkeersongeluk een terechte vraag; Hoe komt het slachtoffer tot zijn (of in dit geval haar) recht? De uitwerking van die thematiek had wel wat meer uit de verf mogen komen. De schrijfster kiest voor een heel ander beeld, namelijk dat van het kruis. Op een heel bijzondere wijze en met niet teveel woorden, dat past niet in de stijl van het boek. Daarmee bewijst Lisette van Heg dat ze haar schrijverschap beheerst, ook al spreekt mij deze roman niet aan.