Nachtmotet is een klein boekje en over de inhoud wil ik niet veel zeggen omdat er anders niet veel te ontdekken valt. Aan de andere kant lijkt die angst ongegrond omdat het meer is dan een verhaal alleen, een soort melodie die je steeds weer moet horen om niet te vergeten dat bejaarden opgeborgen in een tehuis, een levensverhaal hebben dat je niet zomaar af kunt sluiten.
Nachtmotet speelt zich af in een bejaardentehuis, of chiquer in Villa Bethel. Misschien is het er ook wel luxer, want de lezer ziet niet meer dan één gang met wat kamers en een huiskamer met maar een handjevol bewoners en één vaste hulp voor de verzorging. Het is meer de eerste zin van het verhaal: “In de week na haar negentigste verjaardag wordt Hannie Havergort opgeborgen in Villa Bethel”, die bij mij de associatie oproept van een onpersoonlijk grijs gebouw. Hoewel Hannie er alles aan doet om kleur in het leven te blijven zien; ze verzorgt de plantjes in haar vensterbank, door er dagelijks de dode blaadjes uit te trekken.
Het leven van twee bejaarde mensen wordt in dit boekje uitvergroot. Hannie Havergort en haar buurman van bijna honderd Günter Schlossherr-Brühler. Zijn naam roept herinneringen op. Maar zijn pianospel midden in de nacht zorgt voor meer commotie. Het brengt Hannie en Günter dichter bij elkaar. De dialogen schetsen een beeld van oude mensen, die veel weten, maar ook verward langs elkaar heen kunnen praten en tastend begrijpen dat er iets is in hun leven wat ze niet kunnen vergeten.
Arie Kok heeft dit prachtig weergegeven in Nachtmotet. De kleine korte hoofdstukken vormen een opmaat naar een dramatisch plot, waarna de klanken nog even blijven echoën.
Geef een reactie