Mijntijteer bestaat uit drie delen met de titels rood, wit als sneeuw en zwart als ebbenhout. Het eerste deel eindigt met de reactie van de schrijfster op het sterven van haar vader, ze is dan een tiener. Ze beschrijft iets van haar ervaring met Gods aanwezigheid als kind. Ze zit dan in de late avond ergens op een Spaans strand en ervaart de grootsheid van het heelal. Die ervaring geeft haar de zekerheid dat God er is. Het moedigt haar aan zich vast te klampen aan God, te onderhandelen en vast te vertrouwen dat haar vader beter zal worden.
Het tweede deel “wit als sneeuw” beschrijft de aan gekte grenzende verschrikking als je een rouwproces door moet en je ervaart dat God zwijgt. Hij is er wel maar Hij zegt niets. De schrijfster moet er volgens haar eigen beredenering alleen mee verder, terwijl ze niet verder wil en kan. Precies een jaar na het sterven van haar vader loopt ze stomdronken door een bos en ervaart dat er een sleutel omgaat. Ze raakt vrij van haar proces en ervan bewust dat ze hoe dan ook het leven leven moet, of dat nu te verdragen is of niet.
Dat proces is soms herkenbaar, soms interessant en gegoten in beelden. Eén van de beelden die meer keren terugkomt is dat van een theater en een grijnzende clown. De clown is het verdriet, en soms lijkt het God zelf te zijn, maar dan weer is het de rouw die verschillende dingen doet in haar denken en overwegingen.
Hoe kun je volwassen worden zonder je liefhebbende vader in een rouwend gezin? Het lijkt een onmogelijke opgave om überhaupt nog naar school te willen gaan. Maar uiteindelijk haalt ze haar middelbareschooldiploma en begint ze op de universiteit. De overtuiging dat God er is loopt al direct in de eerste weken een stevige confrontatie op, maar ze weet zonder mankeren dat God er is, dat Hij de waarheid is.
In het derde deel “zwart als ebbenhout” zegt ze: “Ik denk dat zijn zwijgen een macht vertegenwoordigt. Een majesteit die wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.” In dat derde deel gebeuren veel goede dingen. Weer zo’n moment dat God er is en van haar houdt. En een zoektocht naar God. Hoe ze bevestigd wordt van Gods bestaan door over Jezus te lezen.
Dan komt de bom die je nooit verwachtte. Voor mij de absolute climax van het boek. Net als je denkt dat de volwassenheid vorm krijgt, de schrijfster een bestaan vindt, de gekte geen blokkade meer is, de uitspattingen niet meer hoeven. Niemand schrijft in de recensie wat er dan beschreven wordt. Maar dit laatste deel is zwart maar toch ook niet. Het is goud. En je kunt het niet ervaren als goud als je alles ervoor niet hebt gelezen.
Geef een reactie