Huijgens vraagt zich af of er troost te vinden is in Maria. Sinds de reformatie is er veel aandacht geweest voor woord en waarheid, maar de plek van schoonheid binnen de liturgie leek ondergesneeuwd. Is tijdens deze ontwikkeling de plek van Maria ook niet te veel losgelaten? Huijgens beschrijft als systematisch theoloog een uitgebreide en veelzijdige verkenning op de rol van Maria. Hij werkt haar rol vanuit verschillende invalshoeken uit. Zij wordt beschreven als Gods dienares, moeder van de Verlosser, moeder van de gelovigen en als vrouw. Elke invalshoek wordt eerst vanuit een theologische reflectie en exegese onderzocht. Vervolgens wordt elk thema vanuit een kerkelijke en theologische traditie beschreven en eindigt hij met een actuele en ook praktisch toepasbare toe-eigening.
In zijn betoog pleit hij ervoor om Maria te herdenken als eerste gelovige die genade heeft ontvangen. Zij is daarmee een voorbeeld van geloof en vertrouwen; voor ons een icoon van genade. Huijgens nodigt de kerk uit om in het kerkelijke jaar opnieuw de annunciatie te vieren. Herdenking van Maria wordt niet als een keuze-optie gepresenteerd, omdat de Schrift zegt dat alle geslachten haar zalig zullen spreken. Aandacht voor Maria is daarom niet alleen voorbehouden aan de Rooms-Katholieke Kerk, maar verdient ook binnen de Protestantse Kerk een plek. Er wordt hierbij een duidelijk onderscheid gemaakt tussen eren of aanbidden. Daarmee kan binnen de huidige liturgie ook een weg geopend worden naar meer schoonheid en visuele rituelen, waaronder het frequent zingen van het Magnificat.
Huijgen beschouwt zijn schrijven als een theologisch antwoord. Het boek is daarom tijdgebonden. Zijn verkenning vindt plaats vanuit hedendaagse kwesties zoals het gendervraagstuk, de eenheid van de kerk, de ontwikkeling van Europa en de coronapandemie. Hierin is hij genuanceerd en goed onderbouwd. Als hij de protestantse en de katholieke traditie verkent, is de toon zorgvuldig en respectvol. Daarbij is wel een duidelijke afbakening gemaakt; zodra ten gunste van Maria afgedaan wordt aan het enige verlossend werk van Christus, wordt er een duidelijke lijn getrokken. Daarmee blijft hij in lijn met de protestantse traditie. Ook al worden enkele knelpunten benoemd en niet opgelost, toch is zijn werk een mooie aanzet en poging om de oecumene te bevorderen. Daarin is het boek zeer geslaagd.
Het boek is vrij lijvig en enigszins een studieboek, maar toch ook heel toegankelijk geschreven. De vormgeving van het boek is stijlvol. De illustratie op de omslag past goed bij de inhoud. Elke overgang naar een nieuw deel is van een mooie zwart-witfoto voorzien. In het boek worden soms voorbeelden van schilderingen of iconen beschreven; deze worden met gekleurde foto’s geïllustreerd. Al met al een boek dat zowel op inhoud als in vormgeving een zorgvuldige indruk achterlaat.
Geef een reactie