Robert en Elly zijn een jong getrouwd stel. In het vuur van hun leven. Hoewel de focus van hun passie wat verlegd is doordat zij intussen een druk gezin en een carrière hebben opgebouwd. Ze zijn twaalf en een half jaar getrouwd en hebben zich ingeschreven voor een huwelijksconferentie. Of liever: Robert heeft zich laten overhalen om zich samen met Elly in te schrijven. Elly’s verwachtingen zijn hoog.
Ik vind het knap dat Thirza Don een chicklit schrijft en tegelijkertijd zo’n levensechte situatie behandelt. Natuurlijk sluit het karakter van deze huwelijksconferentie minder goed aan bij hoe Robert en Elly hun relatie hebben vormgegeven en natuurlijk ontmoeten zij stelletjes die precies doen waar zij óf een grote hekel aan hebben óf juist heel erg naar verlangen. Alle ingrediënten zijn aanwezig om de emoties hoog te laten oplopen.
Ondanks de logische overdrijvingen, herkenbaar en nieuwsgierigheid opwekkend. Hij vindt het allemaal niet zo tof en zij wil wel eens verder groeien. Hoe gaan ze om met de zich aandienende problemen en conflicten? Als lezer wil ik dat hij bijdraait, of dat ze ervoor kiezen om toch naar een ander hotelletje te rijden om leuke dingen te gaan doen. Maar op de een of andere manier is de loyaliteit naar elkaar groot en daardoor de frustratie in zichzelf ook.
Het eind is open. Misschien hebben deze prachtige jonge mensen ontdekt dat ze structureel tijd voor elkaar en voor leuke dingen moeten nemen en dat ze nodig moeten gaan praten over wat ze nu echt willen. Misschien blijven ze zo doorkibbelen, maar dat hoop je als lezer echt niet.
Ik heb de chicklit voorgelezen aan mijn man op de momenten dat we wat langere ritten maakten in de auto. De herkenbaarheid zorgt ervoor dat we het vermakelijk vonden en de typische gebeurtenissen symbolisch zagen voor bepaalde ontwikkelingen in ons eigen huwelijk. Ik zou willen dat deze zo normale dingen meer bespreekbaar zouden zijn van koppel tot koppel. Kies als jong stel een ouder koppel uit en vraag: “Hoe deden jullie dat eigenlijk?”
Het boek is meer dan een chicklit. Er zit een diepere laag in die de lezer aanzet om bij zichzelf na te gaan of je nog op het goede spoor zit samen. Dat is een leuke meerwaarde bij de humor. In de complexiteit van het zoeken naar zichzelf of naar de ander zit het balanceren op de rand van het gevoel of trouw een gevangenis is of dat het juist iets heerlijks is. Dat vind ik best knap!
Geef een reactie