Marinus van den Berg vat zijn eigen boek op de laatste bladzijde zelf samen: Het verhaal van de lijdende mens kent veel variaties. Lijden laat zich niet vergelijken. Lijden moet wel erkend en ‘aangezien’ worden. Wie het lijden erkent, erkent het leven.
Vooral deze laatste zin gaat dwars door me heen en niet in de laatste plaats omdat ik direct moet denken aan het lijden van Christus, die mijn Leven is. Als ik Hem erken in zijn lijden en sterven, erken ik het Leven dat God heeft gegeven, dwars door dit lijden heen. Maar nergens in dit boek wordt dit genoemd, er wordt wel op allerlei manieren naar verwezen. De schrijver waarschuwt zelfs om in contact met de mens die lijdt niet direct met God aan te komen. Ik moest het hele boek lezen om deze raad in de context beter te begrijpen.
De auteur noemt veel soorten lijden. Het was overigens heel goed dat ik het boek op dit moment las, aan het eind van het jaar 2015. Alles wat erin genoemd wordt aan grote gebeurtenissen is actueel. Daardoor komt het ook dichtbij wat Van den Berg erover zegt. Wat mij vooral opvalt aan dit boek is de tedere aandacht die op elke bladzijde te merken is. Je ziet ook het leven van de schrijver zelf als stille aanwezigheid, als grote toehoorder, als voorzichtige spreker, als zelf ontvangend hart. Er zijn uitdrukkingen en gedachten die je later terug moet lezen, waar je opnieuw bij stil moet staan. Het zijn de zinnen en de gedachten die helpen je eigen verdriet beter te begrijpen, of met het verdriet van een ander beter om te kunnen gaan.
Een pareltje vond ik het volgende deel van een gedicht:
Hoop is
uitgenodigd te worden als pastor van katholieke oorsprong
op een christelijke school genoemd naar Calvijn
waar de meeste leerlingen moslim zijn
om te vertellen over mijn werk op de donderdag voor Pasen
Hier zit alles in: ‘de liefde voor andere mensen, wie zij ook zijn; de eerbied voor ons fundament, dat uiteindelijk Christus is, de overgave aan de bediening van het luisteren te midden van het lijden’. Heel mooi om stil te staan bij de woorden: “Een mens is niet open, maar een mens gaat open.” Het is een appel aan mijn eigen functioneren in contact met andere mensen.
Geef een reactie