Er is een theorie die zegt dat een boek geslaagd is als het de schrijver lukt om de lezer zo nieuwsgierig te maken – en te houden – dat hij doorleest totdat hij het verhaal uitheeft. Als die theorie klopt is de debuutroman van Sander van Leeuwen gelukt.
‘Liever geen applaus voor ik leef’ is geschreven vanuit het perspectief van de 24-jarige Thomas. Thomas is een intelligente jongeman die psychologie heeft gestudeerd, maar daar verder niets mee doet. Integendeel: hij brengt een (te) groot deel van zijn tijd in zijn bed door en werkt in de avonduren als schoonmaker van scholen. Hij heeft een relatie met ene Eva, maar voelt zich niet bepaald gelukkig. Zijn leven verandert echter rigoureus als hij mysterieuze brieven begint te ontvangen, brieven van een hem onbekend meisje dat Anna heet, in Schotland woont en psychische problemen blijkt te hebben. In het tweede deel van het boek besluit hij op zoek te gaan naar dit meisje, en dan volgt er een interessante plotwending.
Hoewel ‘Liever geen applaus voor ik leef,’ geen roman is die voortdurend diepe inzichten biedt, word je er wel af en toe door aan het nadenken gezet. De stijl is niet heel bijzonder en het (te) grote aantal songteksten dat wordt aangehaald is af en toe een beetje storend, maar ik vind het verhaal niettemin origineel en alleen al daarom de moeite waard.
Geef een reactie