Iedere Nederlander, die onder de uit het Midden-Oosten gekomen medelanders vrienden heeft gemaakt, moet dit boek lezen. Kate McCord, niet haar echte naam, is een Amerikaanse vrouw die vijf jaar in Afghanistan heeft gewoond en geleefd en gesproken heeft met de mensen van de gemeenschap waar ze deel van uitmaakte en de mensen met wie ze werkte of voor wie zij projecten coördineerde. Ze verwoordt als geen ander de precieze verschillen tussen de christelijke en de islamitische cultuur. Haar verhalen over hoe en welke gesprekken ze voerde, maken duidelijk waar het om gaat in de verschilpunten en in de overeenkomsten.
Deze vrouw heeft het uiterste van zichzelf gevergd om de taal te kunnen begrijpen en te kunnen communiceren. Dat op zichzelf is al zo knap! En dan lezen hoeveel moeite ze doet om mensen op nieuwe ideeën te brengen en mooie gedachten te laten hebben binnen het raamwerk van hun leven. Het lukt haar! Het lukt haar om deze mensen lief te hebben met een diepe liefde en hen te respecteren met een toewijding die wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.
Ze begrijpt precies wanneer ze welke woorden kan en mag zeggen en wanneer ze moet opstaan om weg te lopen. Zij snapt de werking van de duisternis en begrijpt de heerlijkheid van het licht. Dit boek heeft me de ogen geopend voor het aspect geduld. Geduld met jezelf en geduld met de ander. Liefde voor mensen en een enorme liefde voor God die van de mensen houdt.
Kate schrijft kwetsbaar en open over haar eigen processen. Want wat groeide haar respect en haar liefde voor Jezus en wat begreep ze Hem veel beter nu ze in zo’n zelfde soort land en cultuur woonde als waarin Hij is opgegroeid. En met haar ogen gaan ook onze ogen open. Je kunt niet anders dan van deze vrouw gaan houden en van de manier waarop zij liefheeft.
Geef een reactie