Hoe de bij haar vleugels kreeg

Frea:

De ik-persoon in dit heftige en ontroerende verhaal is Reesa of Marie, of zoals haar vriend Marvin haar noemde: Roo. Ze is nog maar twaalf jaar als hij wordt vermoord door de Ku Klux Klan ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Haar familie komt uit het noorden van Noord-Amerika en dit gezin vindt het racistische geweld dat in hun regio in Florida plaatsvindt verschrikkelijk maar ze leven binnen het systeem. Ze hebben zwarte fruitplukkers, die overigens niet alleen medewerkers maar ook vrienden zijn. De moord op Marvin is het begin van het steeds meer opmerken van ongerechtigheid in haar omgeving maar ze moet net als alle andere mensen voorzichtig zijn met wat ze zegt of doet, want de Klan is machtig en rijk. De moord op Marvin is de start van het vinden van manieren om de terreur te stoppen. Daarvoor is hulp van buiten de landstreek nodig omdat ook politie en andere autoriteiten betrokken zijn bij de Klu Klux Klan.

De moed van de zwarte families om op te komen voor hun kiesrecht en informatie te delen met het door Reesa’s familie begonnen verzet, is om te bewonderen. Reesa hunkert ernaar dat er recht gedaan wordt na de dood van haar vriend, over wie ze vreselijk rouwt. Toch moet ze vaak haar tong afbijten, eindeloos wachten en gevaarlijke acties aan volwassenen overlaten.  Ontroerend, diep doordringend als het om besef gaat van wat het betekent om in een vijandige cultuur te wonen, en spannend.

Soms is de kennis van deze twaalfjarige te groot als het gaat om de politieke situatie. De schrijfster heeft dit voor een deel weten op te lossen door bijvoorbeeld krantenartikelen uit te schrijven maar soms lijkt het net of de hoofdpersoon haar verhaal jaren later in volwassen woorden te boek heeft willen stellen en daardoor met wat meer afstand en meer kennis haar eigen twaalfjarige zelf voor het voetlicht brengt. Dat doet iets af aan de ontwikkeling die Reesa doormaakt. Je maakt het niet echt met haar mee, maar beschouwt het met wat afstand omdat het in haar jeugd is gebeurd. Maar je wordt er toch bij gesleurd omdat de dialogen pittig zijn, vooral daar waar het spannend is in gesprekken tussen Klan-leden en hun zwarte personeel of mensen uit het verzet en Klan-leden.

Diana:

Hoe de bij haar vleugels kreeg speelt zich af in het Zuiden van Amerika in het begin van de jaren 50. Rassenscheiding is aan de orde van de dag en eigenlijk houdt Reesa, de hoofdpersoon in dit verhaal, zich hier niet zo mee bezig totdat haar beste vriend wordt vermoord omdat hij op de verkeerde tijd op de verkeerde plek was. Verscheurd door verdriet vertelt ze op haar eigen manier hoe ze Marvin mist en dat ze daarna pas de bordjes ziet dat zwarte mensen overal geweerd worden. Ze laat je de onmacht voelen van een gezin dat er andere normen en waarden op nahoudt dan hun omgeving. Reesa’s ouders proberen er alles aan te doen om de dader veroordeeld te laten worden. Er worden meer moorden gepleegd, allemaal net zo zinloos en iedereen weet dat de Klu Klux Clans erbij betrokken zijn maar niemand wijst de daders aan. Daders die zich veilig achter hun witte pakken verstoppen.

Reesa komt erachter dat rassenscheiding overal aanwezig is, in gedrag, taal en zelfs de inrichting van de tuin van de buren! De lezer wordt meegenomen in flashbacks van Reesa en haar broertjes en Marvin die eigenlijk samen opgroeiden. Dan krijgt Reesa een penvriendin en krijgt het boek nog een extra laag omdat je mee mag lezen met de briefwisseling tussen twee twaalfjarige meisjes die hun belevenissen samen delen.

Hoe de bij haar vleugels kreeg is een zeer diepgaande, spannende en ontroerende roman die door de mooie schrijfstijl van Susan Carol Mc Carthy heel vlot leest. Geschiedenis door de ogen van een 12-jarige en gebeurtenissen die dichtbij komen en niet echt een ver-van-je- bedshow blijken te zijn en je bewust maakt van hoe je met de mensen om jou heen omgaat.

Het verhaal is gedeeltelijk waargebeurd en is gebaseerd op de geschiedenis van de vader van de auteur. Dat doet je extra beseffen dat het nog geen 60 jaar geleden gewoon dagelijks nieuws was. En dan word je even stil….