“Mama was dood.” Zo begint de eerste zin in dit boek. Ik schiet gelijk vol. Wat is er aan de hand? De moeder en oma van Roos en Koen raken betrokken bij een ernstig auto- ongeluk dat diepe littekens bij hun hele familie achterlaat. Omdat hun vader niet in beeld is (zoals volwassenen zo mooi tegen elkaar kunnen zeggen) komen ze tijdelijk bij hun tante terecht die er andere ideeën dan hun moeder over opvoeden op na houdt.
“Zijn zorgen om dit kind waren groot, maar hij wist dat God erbij was en dat was voldoende.” Met zinnen als deze laat Jolanda merken dat de onmacht groot is bij de mensen om deze kinderen heen maar dat ze erop vertrouwen dat onze Vader hen de juiste richting op zal sturen.
‘Hij kent mijn naam’ is een boek over vergeving, liefde en vriendschap. Een aantal mensen komt in elkaars leven terecht en spelen daarin een steeds grotere rol. Het lijkt even een “Big Happy Family” te worden met ‘eind goed al goed’ maar Jolanda de Faria voegt aan dit boek een vleugje spanning toe waardoor de lezer op het puntje van de stoel gaat zitten en blijft zitten tot het boek uit is.
“Hij zuchtte diep en leunde achterover in de stoel, hij zou de kruimels aanpakken die hem toegeworpen werden.” Met deze mooie zinnen legt Jolanda precies het accent op de situatie. Ze laat zien waar het om gaat en daar kan de lezer nog van leren. Verhalen uit heden en verleden wisselen elkaar af. Ze zorgen voor beter begrip voor de hoofdpersonen en maken het verhaal compleet. Dit is een sterke roman die erg prettig leest en de lezer ook vertrouwen wil geven in God. De hoofdpersonen gaan door een heel moeilijke tijd en laten hun vertrouwen in onze Vader zien in wat ze doen en in hun gebed. Na een erg lief epiloog sluit ik het boek en ik ben diep onder de indruk van het verhaal.
Geef een reactie