Dominic en Erin krijgen van Erins vader een in leer gebonden notitieboek voor hun trouwdag. Hij heeft het in krantenpapier ingepakt met een blauw lint erom. Op een kaartje in het boek legt hij uit dat hij en zijn vrouw zo’n notitieboek hadden gekregen op hun bruiloft om er alles in te schrijven aan elkaar wat ze niet konden zeggen omdat het te moeilijk is om over te praten. Er zijn wel een paar regels: ze mogen het niet te vaak gebruiken, het moet niet de enige plek zijn om die moeilijke dingen uit te spreken. En als ze iets schrijven moet het beginnen en eindigen met liefde. Bijvoorbeeld aan het eind: “Ik hou van je omdat…”
In het begin van hun huwelijk ligt het boek werkloos in de kast. Gewoon omdat dit jonge stel net als ieder jong stel denkt dat ze alles aankunnen als ze maar genoeg van elkaar houden. En nog geen jaar na hun huwelijksdag is er een nacht dat zij niet kan slapen en wat zorgen kwijt wil, maar hij ligt te snurken. Ze schrijft en in het begin schrijft zij veel en hij weinig. Hij blijft vertrouwen houden dat alles goed komt, ook al gaan er dingen vreselijk fout.
“Het boek van jou en mij” laat zien hoe onmachtig we soms zijn om de juiste weg te kiezen, de juiste verantwoordelijkheden te dragen, de juiste dingen te doen. Het laat ook zien hoe sterk echte, volhoudende liefde is. Een boek om met de hoofdpersonen mee te leven, je met hen te identificeren, over eigen wegen na te denken, ontroerd te raken, na te denken over transparant zijn en hulp willen ontvangen.
Geef een reactie