In ‘Hemeldauw’, de nieuwste roman van Marianne Grandia is er weer een centrale rol voor ziekenhuispastoor Martijn Mingels, die lezers ook kennen uit 'Witter dan sneeuw' en 'Lenteregen'. Hij wordt geroepen wordt bij het bed van zijn voormalige buurman Jaap van Hasselt. De buurman overlijdt en laat zijn hulpbehoevende vrouw Riet achter, een zoon en twee volwassen dochters, met een druk bestaan en hun gezin. Als Riet vrij kort na het overlijden van haar man een herseninfarct krijgt, lopen de spanningen tussen Roos en Magda over de zorg van hun moeder verder op.
'Hemeldauw' volgt vooral Roos, een vrouw die met alle emoties geen raad weet, zo erg wordt zij overspoeld door het verlies van haar vader. Ze wil alles doen voor haar moeder. Haar huwelijk en haar gezin lijden daaronder en van haar nuchtere, zakelijke zus hoeft ze geen steun te verwachten.
Tegenover de moeizame relatie van de twee zussen, beschrijft Marianne Grandia de band tussen Martijn en zijn broer. Hoewel zij sprekend op elkaar lijken, hebben ze een andere geloofsovertuiging. Met vallen en opstaan laten de mannen zien hoe ze ondanks hun verschillen wel kunnen bouwen aan een hechte broederband. Het verloop van het liefdesleven van Martijn die een relatie heeft met Merle Vroegindewei is een ander mierzoet verhaallijntje in deze roman. Hij wil haar ten huwelijk vragen op het goede moment, maar dat lijkt nooit te komen.
Het indrukwekkendste aan 'Hemeldauw', vind ik persoonlijk het verhaal dat verteld wordt door Riet zelf. Dat is bijzonder want door de beroerte heeft ze tijdelijk geheugenverlies en is ze haar spraakvermogen kwijt. Soms leidt dat tot bijna humoristische zinnetjes zoals het korte hoofdstuk 31: "Ze hebben me bij een man op de kamer gelegd. Als ik al kon praten, dan had ik hier geen woorden voor." Het feit dat je als lezer in het hoofd en hart van Riet mag meeluisteren, laat je niet onberoerd. De confrontatie van wat ouderen meemaken in een verzorgingstehuis vanuit dat perspectief is zelfs beschamend.
De derde roman van Marianne Grandia verloopt op eenzelfde manier als haar eerdere romans, één groot thema, naast verschillende andere verhaallijntjes en een heleboel terugkerende personages. Je zou het bijna een soap kunnen noemen. Ze heeft een vlotte manier van schrijven over het dagelijkse leven wat voor christelijke lezers herkenbaar is. In 'Witter dan sneeuw', het debuut van Marianne Grandia, vond ik dit heerlijk om te lezen. Nu is het allemaal niet zo verrassend meer. Met het karakter van Roos, hypergevoelig en de neiging om schuldgevoelens weg te duwen balanceert Marianne Grandia op het randje. Hier en daar irriteert Roos me zelfs. Ze ontwikkelt zich niet echt in het boek, zoals moeder Riet dat wel doet. Daarmee heeft ook het uitdiepen van het grote thema, de liefdesband in het gezin, slechts een aanzet gekregen. Zo blijft 'Hemelblauw' een makkelijk boek om te lezen, waarbij je af en toe geconfronteerd wordt met een schuldgevoel, bijvoorbeeld over de zorg in tehuizen of je relatie met familie, maar waar je evengoed het nare gevoel weer weg kan drukken en eenvoudig kan genieten van een mooie roman.
Geef een reactie