Genezen

Geloofd zij God met diep ontzag,
Hij overlaadt ons dag aan dag
Met Zijn gunstbewijzen.

Ziek

Toen ik 29 jaar was kreeg ik vreemde klachten. Een raar gevoel aan handen en voeten. Een paar dagen later kroop het verder omhoog langs benen en armen. Ook voelde ik me ziek. Maar ik maakte me nog geen zorgen. Voor het eerst schrok ik toen ik eens wakker werd van een dutje op de bank en aan mijn man Kees slaperig vroeg: waar is mijn arm? Ik kon mijn hele rechterarm niet meer voelen. Weer een paar dagen later was ik doof aan één oor. Op dat moment zei de huisarts: naar het ziekenhuis!

In het ziekenhuis volgden veel onderzoeken. Ik had groot vertrouwen in de medische wereld en ging er vanuit dat ze het zouden opsporen en verhelpen. Groot was de schrik toen de huisarts op bezoek kwam en me vertelde: ze hebben gevonden wat het is: multiple sclerose. Een ongeneeslijke ziekte, maar niet dodelijk. Ik had er nog nooit van gehoord, maar leerde snel. De neuroloog kwam langs en vertelde me: we houden je nog een paar dagen en geven je een pepmiddel. Dan hopen we dat je lichaam zelf tegen de ziekte gaat vechten, want wij kunnen niets voor je doen. Er is geen oorzaak bekend en er zijn geen medicijnen voor. We kunnen niets doen, behalve afwachten……..

MS is een ziekte aan het zenuwstelsel. Overal waar zenuwen in het lichaam zitten, kunnen deze uitvallen. Dat betekent dat de zenuwen de boodschappen aan spieren niet meer goed doorgeven en dat zorgt ervoor dat delen van je lichaam in meer of mindere mate verlammen. Dat knapt in de loop van de tijd wel weer wat op, maar nooit meer naar het niveau van volledig herstel. In het begin van de ziekte had ik 3 of 4 keer per jaar uitval in mijn lichaam. Niet alleen armen en benen, maar ook de blaas, darmen, mijn nek werd zo zwak dat hij mijn hoofd nauwelijks kon dragen, ik kon ongeveer 10 minuten zonder hoofdsteun zitten, dan moest ik mijn hoofd weer neerleggen. Maar ook de ogen kwamen aan de beurt. Ze werden zo slecht dat ik niet meer kon lezen, tv kijken, eigenlijk alleen nog radio luisteren. Ook was ik veel bedlegerig. Hier zie je hoe het verloop van de ziekte is:

Je wordt dus in de loop van de tijd steeds meer gehandicapt. Op een gegeven moment kon ik nog binnenshuis, soms met hulpmiddelen, lopen, maar buitenshuis moest ik een rolstoel gebruiken. Vanaf het begin kon ik mijn handen veel minder gebruiken. Dat was extra hard; ik gaf gitaarlessen en moest stoppen met werken. Ik kon totaal geen gitaar meer spelen, alleen soms een beetje rommelen met een keyboard. Ik kocht schoenen zonder veters, want die kon ik niet strikken, enzovoort. Er waren tijden dat ik niet kon schrijven, dus ik was blij met de computer. Zo sukkelde mijn conditie achteruit.

Dit verhaal vertel ik om te laten zien hoe groot het wonder is. Als je beseft dat een lichaam zoveel dingen niet meer kon, is het wonder enorm groot.

Genezing

Nu wil ik iets vertellen over genezing. In het begin toen ik ziek was, kreeg ik veel tips van allerlei mensen. Dat varieerde van een alternatieve arts in Australië waar ik naartoe moest vliegen, tot een vreemde kleurentherapie die zou helpen. Of Jomanda. Maar ook werden mij adressen gegeven van gebedsgenezers. Voor mijzelf viel dit allemaal onder dezelfde noemer: onzin. Ik had de visie: als er vandaag iets wordt gevonden wat werkelijk helpt, dan weet morgen de hele wereld dit. Zeker de neurologen. Ik stelde dus mijn vertrouwen op de wetenschap.

Na een paar jaar begon ik te lezen over goddelijke genezing. Onze predikant kwam bij ons en vroeg of hij met mij mocht bidden om genezing. Dat vond ik prima, maar er gebeurde niets. Wel begon mijn weerstand door veel Bijbelstudie en lezen over het onderwerp iets te nuanceren. Op een gegeven moment zag ik in een programma van de EO de genezing van een man met MS die een genezingsdienst in Nigeria bezocht. En hij werd genezen! Dat maakte wel veel indruk op me. Nog wat later besloot ik een genezingsdienst te bezoeken, ik wist nog niet of ik wel voor me wilde laten bidden. Ik ging er nog erg sceptisch heen. Maar tijdens de dienst moest ik wel erkennen dat de Heilige Geest in die dienst werkte. Eerst werd het Goede Nieuws van Jezus verteld en mensen werden uitgenodigd naar voren te komen als ze zich aan Jezus wilden geven: maar liefst 70 mensen deden dit. Zij hebben samen gebeden en kregen nazorg en een Bijbel als ze die niet hadden. Geweldig! Na de dienst werden de zieken uitgenodigd naar voren te komen, zodat voor hen gebeden kon worden. Ook ik ben naar voren gegaan. Ik vond het heel mooi dat een voor mij onbekende persoon zomaar de tijd nam om voor me te bidden. Maar ook deze keer gebeurde er niets.

Als je zoveel jaar ziek bent (22 jaar), bid je niet meer elke dag om genezing. Je komt tot aanvaarding van je situatie. Ik heb zelfs lang gedacht dat mijn ziekte een kruis was dat ik moest dragen. En ik heb geprobeerd mezelf zo goed mogelijk te handhaven. Om niet achter de geraniums terecht te komen. In plaats van bezig te zijn met muziek, heb ik verschillende studies gedaan en ben ik gaan schrijven. Hoe blij was ik toen het eerste artikel dat ik opstuurde naar een tijdschrift meteen geplaatst werd. Met een chronische ziekte waardoor je niet kunt werken voel je je toch enigszins buiten de maatschappij staan. En hierdoor werd die kloof kleiner.

Twee jaar geleden ging ik naar bed en voelde de behoefte om nog eens om genezing te bidden. Dus dat deed ik. Er gebeurde niets en ik ben gewoon gaan slapen. De volgende ochtend werd ik wakker en ik voelde het meteen: er zat een kracht in mijn lichaam die er jarenlang niet meer was. De eerste die ik dit vertelde was natuurlijk mijn man. En hij was het die zei: Kom op, dan gaan we naar buiten om te kijken hoever je kan lopen. Wat een verrassing was dat. Ik liep met hem naar het eind van de straat! Een onmogelijkheid! We besloten om het nog aan niemand te vertellen, maar af te tasten wat er nog meer veranderd was. En dat was veel. Mijn handen werkten weer, de fijne motoriek die zo slecht was, was helemaal terug. Ook de pijn die bij de ziekte hoort had ik niet meer. Een bezoek aan de huisarts was al even verrassend. Nog voor ik zat zei ze tegen me: Wat is er met jou aan de hand? Ze kon direct zien dat het anders was. Al is zij niet gelovig, ze erkende wel dat dit onmogelijk was. Ze was heel blij voor me, want het was dezelfde huisarts die me 22 jaar geleden de diagnose vertelde en ze had in al die jaren veel met me meegemaakt. Ook een bezoek aan de neuroloog was bijzonder. Hij gaf toe dat hij in een wonder geloofde, al was hij, zoals hij zelf onder woorden bracht katholiek opgevoed maar niet meer gelovig.

Waar ik nog wel heel nieuwsgierig naar was, waren mijn hersenen. Bij ms kun je op een MRI in de hersenen vlekken zien die duiden op de ziekte. Waren deze nu weg of niet? Ik was gespannen toen ik voor de uitslag van de MRI naar het ziekenhuis moest. De neuroloog vertelde me dat volgens de MRI de ziekte nog in me zit. Was dit een teleurstelling? Wel eventjes, maar later niet meer. Dat de ziekte aanwezig lijkt, maar er toch niet is, is wel heel bijzonder.

Waar ik het wel moeilijk mee had was het feit dat ik last bleef houden van chronische moeheid. Lichamelijk mankeerde ik niets meer, maar ik moest een levensritme houden waarin veel rusttijd nodig is. Nog steeds kan ik maar ongeveer 4 uur achtereen op zijn en wat werken, maar dan moet ik weer bedrust nemen. Ook mijn nachten zijn extra lang. 24 uur is bij mij: om ongeveer half 10 opstaan, om half 2 naar bed tot half 4, dan om ongeveer 7 uur nog een uurtje naar bed en ’s avonds nog een poosje op. Dat zijn erg korte dagen. En een dagje uit kan ik niet gaan; regulier werk is niet mogelijk. Ik moet eerlijk bekennen dat er dagen zijn geweest dat ik dat God eigenlijk kwalijk nam. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd. Wel heeft ertoe geleid dat ik aan het begin van het jaar overspannen/burn-out raakte doordat ik veel te veel wilde doen, wat mijn lichaam niet aankon.

En ja, twee maanden geleden kreeg ik toch weer milde klachten. Maar de kracht in mijn lichaam bleef. Het is dus zo dat de ms niet totaal verdwenen is, maar iedereen is het er over eens dat er iets is gebeurd dat niet mogelijk was. Goddelijke genezing.

In de loop der jaren heb ik me speciaal in dit onderwerp verdiept en veel geleerd. Vroeger werd ons in de kerk geleerd dat wonderen alleen voor de tijd van de Bijbel was, omdat de mensen toen nog geen Bijbel hadden en dat wij het moeten doen met het Woord van God, het evangelie. Toch heb ik mogen ontdekken dat dit niet Bijbels te onderbouwen is. Voor mij is in de loop van de jaren heel duidelijk geworden dat ook nu wonderen nog steeds gebeuren. En niet alleen door mijn eigen genezing. Ik wil afsluiten met een vraag die een cursist stelde bij een workshop over genezing: “Welke boeken kunt u me aanbevelen over dit onderwerp?” De cursusleider zei: “Ik wil er vijf noemen: Mattheus, Marcus, Lucas, Johannes en Handelingen.” Ik ben het grondig met hem eens. De Bijbel zelf getuigt van wonderen.

Cora van Dijk
december 2017