Dit boek speelt zich af in het mooie Zuid- Afrika, hier groeien drie kinderen op in de allerarmste gebieden. Zij weten wat armoe en honger is. Er is voor hen een uitweg uit deze situatie en dat is een basisschool met internaat in het plaatsje Seekoegat waar ze worden opgevangen door mensen die naar hen omzien. Ze worden er alle drie door ‘de boerin’ naartoe gestuurd en gaan alle drie anders om met deze kans.
Centraal in dit verhaal staat een schildpad. De mensen hebben zo’n honger maar schildpadden eet je zelfs dan niet; ze geloven dat daar de wijsheid van hun voorouders in verscholen zit. Als Siena en haar vriendje Boetie er toch een willen proberen te slachten, ziet Sienna een traan bij dit dier En daarna is alles anders voor haar gevoel..
“Zij had die ene schildpaddentraan gezien en daarna was alles anders geworden. Het was waar wat pa zei – een schildpad was de ziel van het veld: ze had naar pa moeten luisteren.”
Het verhaal is heel mooi geschreven met bijzondere teksten en goed te volgen dialogen tussen de hoofdpersonen die de sfeer heel goed weergeven. Je leest over waar deze mensen in geloven en hoe de maatschappij om hen heen verandert. Hoe ze van het rondtrekkende karretjesvolk op een boerderij of in een township terechtkomen waar verslavingen en werkeloosheid op de loer liggen. Carol Cambell springt met de hoofdstukken van verleden naar het heden waardoor je moet schakelen en soms gaf dat mij het gevoel dat ik liever verder wilde lezen want het verhaal in het heden is ook erg spannend.
Sienna heeft de mogelijkheid om verder te groeien maar kan ze loskomen van haar verleden? Er gebeurt iets verschrikkelijks en het diepste dal lijkt nog niet diep genoeg. Het einde van het verhaal is om stil van te worden. Dit is spannend en ontroerend en het is een schok om te beseffen dat niet alles verzonnen is.
Lees hier alvast de eerste veertien pagina’s:
Geef een reactie