Tijdens de watersnoodramp in 1953 bevalt Elsa van een zoon, Pieter. In haar kamer is een onbekende vrouw die gevlucht is voor het water, ook bezig een kind te krijgen. Zij bevalt eveneens van een zoon, Simon. Als Pieter opgroeit, blijkt dat hij totaal niet voldoet aan de droomwens van zijn vader: interesse voor zijn autobedrijf om het later over te nemen. Pieter emigreert naar Canada met als gevolg dat zijn vader weigert hem nog langer als zoon te erkennen.
Simon groeit op in een arbeidersgezin. Hij is anders dan zijn broers; hij kan goed leren en door toedoen van zijn oma mag hij naar de hbs. Van zijn oma heeft hij gehoord dat zijn alleenstaande moeder bij zijn geboorte is overleden en dat zijn oom en tante hem hebben opgevoed. Hij gaat theologie studeren en wordt dominee in het dorp waar hij geboren is.
Elsa en haar man horen bij deze kerk. Elsa ontdekt dat Simon in de rampnacht geboren is en dus net zo oud is als Pieter. Het angstzweet breekt haar uit. Zou het waar zijn?
Een vlot lezende, meeslepende roman die ik in één adem heb uitgelezen. De koppigheid van Elsa's man; Elsa's strijd en het schuldgevoel dat ze al jaren met zich meedraagt en tenslotte haar overgave aan God en het accepteren van Zijn vergeving; het verrassende slot maakt het tot een boek dat je niet snel vergeet.
Geef een reactie