Inhoud.
In ‘Dialoog, dans en duel’ stelt de theoloog Kees van Ekris zichzelf de vraag hoe je in onze vluchtige en gejaagde tijd mensen kunt blijven bereiken in preken. Zijn boek is dan ook in de eerste plaats bestemd voor predikanten, maar niet alleen voor hen. Voor eenieder die geschikte manieren zoekt om de boodschap van het Evangelie over te brengen, bevat het lessen.
Leerzaam.
Als Ekris het over ‘dialoog’ heeft, wil hij daarmee zeggen dat preken geen eenrichtingsverkeer zouden moeten zijn. De hoorders moeten zich persoonlijk betrokken weten en door de boodschap geraakt worden. Het in gesprek gaan met de ander dus. Op zich voluit Bijbels. Denk aan bijvoorbeeld het gesprek van Jezus met de Emmaüsgangers. Volgens Ekris heeft de huidige mens een andere communicatie nodig dan die in eerdere tijden. Een prediker dient te participeren in de moderne wereld (en daar dus ook van af te weten) om zo de vragen van zijn luisteraars te kennen. Tegelijk roept hij op tot grondig Bijbelonderzoek. De grondtekst moet worden bestudeerd om diepte te krijgen.
Met ‘dans’ bedoelt hij het in beweging brengen van de hoorders. Die moeten niet passief blijven, maar door de preek tot denken of daden worden aangespoord.
Het ‘duel’ uit de titel slaat op de mening van Ekris dat preken niet braaf hoeven zijn, maar mogen prikkelen. Het gevaar bestaat dat predikers vanaf de kansel mensen alleen maar over hun religieuze bol aaien.
Minpunten.
Het boek van Ekris is waardevol, ook voor degenen die op theologisch gebied op enkele of veel punten verschillen. De vergelijking met het werk van o.a. Tim Keller drong zich verschillende keren aan me op. De verwijzingen van Ekris naar het werk van Karl Barth sprak me minder aan. Ik mis ook iets. Aan het werk van de Heilige Geest door middel van (de dwaasheid van) de prediking had mijns inziens meer aandacht besteed kunnen worden. Uiteindelijk kan een predikant geweldige preken ‘in elkaar zetten’, maar als die niet door de Geest worden gebruikt, zullen ze geen uitwerking hebben.
Geef een reactie