‘Ik ga als een rivier’, zei Wil. ‘Mijn grootvader zei altijd dat dat de enige manier is.’
Victoria (Torry) groeit op met haar vader en broer. Zij hebben een boomgaard met perziken. Het is hard werken, maar ze komen rond. Als ze zeventien is, ontmoet Victoria Wil en het is liefde op het eerste gezicht.
Maar waar Victoria liefde ziet, zien veel anderen een tegenstander, een ander ras, een indiaan. Vooral haar broer Seth heeft een grote haat voor de jonge man. Toch ontmoeten ze elkaar in het geheim en er bloeit iets moois tussen de twee.
Zoals een rivier, in dit geval de Gunnison, meandert door het landschap en ten slotte ergens eindigt, meandert de liefde voor Wil door dit boek. Liefde die nooit verloren gaat, ondanks en dankzij de grote moeilijkheden waar Victoria doorheen moet gaan. Waar het eindigt moet je echt zelf lezen.
We lezen over verlies van relaties. Om te beginnen verliest Victoria haar moeder en wordt ze door haar vader gedwongen haar rol over te nemen in het gezin. Te zwaar voor haar, ze is nog een kind. Ze verliest Wil, haar grote en enige liefde. Zelf kiest ze ervoor, gedwongen door de omstandigheden, om haar vader en broer te verlaten en maanden in eenzaamheid te leven.
Na al deze gebeurtenissen gaat het boek verder met het leven van Victoria, nadat ze dit alles heeft meegemaakt. Wat dit doet met een jonge vrouw wordt prachtig beschreven. De toon van het boek is beslist literair te noemen. Al vanaf de eerste bladzijden vind je prachtige zinnen die het Colorado van 1948 beschrijven. Je proeft als het ware de perziken uit de boomgaard, maar je proeft ook het verdriet en de pijn van Torry.
Het boek eindigt met het jaar 1971. Inmiddels is Victoria een vrouw die nog altijd geniet van eenzaamheid, maar ook steeds meer gezelschap zoekt. Omdat ze ontdekt dat niet iedereen tegen haar is, is ze in staat vrienden te maken. Happy end? Ja en nee, ontdek het zelf. Is het een boek om te genieten? Ja en nee. Het gaat over moeilijke thema’s. Maar bij dit alles is het een boek om in te kruipen, het neemt je mee. Verreweg het beste boek dat ik dit jaar tot nu toe gelezen heb.
Geef een reactie