Richard Harvell schreef met De klokken een hartverscheurende, historische roman over de zoon van een dove klokkenluidster uit de Urner Alpen. De auteur - in mijn ogen ontzettend begaafd - vertelt trefzeker over de grootste zegen, die tegelijk de grootste vloek zal worden. De klokken is een aangrijpende roman over de menselijke stem.
Ze dachten dat hij niet normaal was. Even doof en gek als zijn moeder. Een jongen, die zich niet bewust leek van het geluid van de klokken, die op vijftig passen de trommelvliezen deden barsten. Een verlegen jongen die nooit sprak, die nooit enig geluid maakte - dat kind moest wel doof zijn. Blootgesteld aan het bittere weer van de bergen woonde hij bij zijn moeder in de klokkentoren. Maar hij was niet doof; door het klokgelui van zijn moeder had hij een uitzonderlijk fijn gehoor ontwikkeld, waar niemand van wist. Geluiden selecteren, geluiden ontleden kon hij als geen ander - dit was wat zijn moeder en haar klokken hem meegegeven hadden. Op een dag sloeg het noodlot toe. De kleine jongen was getuige van een aardverschuiving. Hij haalde hulp en sprak zijn eerste woorden. Hiermee werd zijn lot getekend.
'Jij kunt horen!' fluisterde Vader Karl Victor, de jonge priester geschrokken en hij staarde de jongen aan alsof hij hem met zijn blik wilde branden.
In paniek vlucht het kind weg maar de priester is vastbesloten deze schandvlek uit te wissen, zodat niemand te weten zal komen dat hij het was , die de kokkenluidster verkrachtte.
'Jij zult zwijgen!', zei hij, en gooide hem grommend van de brug in de bulderende Reuss.
Twee monniken redden hem op het nippertje van de verdrinkingsdood en gaven hem zijn naam: Mozes. Zij namen hem mee naar de abdij in Sankt Gallen, waar de koorleider Ulrich zijn uitzonderlijke zangtalent ontdekt. Hij zong met een volmaakt gehoor, dat hij aan zijn moeder te danken had. Later herinnert hij zich precies wat hij dacht: Wat gelukkig ben ik. Evenals de stenen van de kerk was ik ooit onopvallend en ruw, maar nu ben ik tot iets moois, goeds en heiligs geworden.
Wat had hij het mis! Juist deze gave bracht hem zijn grote ongeluk. De koorleider wilde deze stem niet kwijt en liet Mozes in het geheim castreren door een Italiaanse dokter. Zo werd Mozes een castraatzanger: musico en zou altijd de stem van een engel hebben. Maar Mozes besluit, ondanks alles, zijn grote liefde te volgen naar Wenen.
Dit boek heeft me geraakt. Ik wist niets af van de systematische ontmanning, die plaatst vond in Italië. Omdat de jongens zongen als nachtegalen werden ze wreed gecastreerd. Mozes Froban was één van hen. Dit boek is een bekentenis aan Nicolai Froben, die opgroeide als zoon van de man, die onmogelijk zijn vader had kunnen zijn. Een aanrader voor lezers die van levensverhalen houden.
Lees dit boek. Het is fascinerend.
Geef een reactie