Olivia en Anne, zomaar twee vrouwen ergens in een stadje in de Verenigde Staten. Ze dachten het in eerste instantie niet, maar ze worden beste vriendinnen. Ze vertellen ieder hun eigen verhaal in het boek en als lezer word je in hun leven getrokken. Niet alleen doordat het door beide vrouwen in de ik-vorm wordt verteld, maar juist doordat ze vertellen wat hun vriendschap met ieder van hen persoonlijk doet. Dat is heel positief, maar Olivia kan al die warmte en liefde op een bepaald moment niet meer handelen. Het komt allemaal te dichtbij en zij begint afstand te creëren tussen haar en Anne. En het is zoals de schrijfster door Olivia’s mond beweert aan het eind van het verhaal, het is Olivia’s verhaal. Het gaat om haar omgang met wie zij zelf is en wie zij wil zijn en de ontwikkelingen daarin.
Ontdekken hoe om te gaan met liefde en te gaan begrijpen wat liefde en vriendschap inhoudt is jammer genoeg vaak een levenslange intensieve klus. De schrijfster heeft meer dan vierhonderd bladzijden nodig om dat op een mooie manier rustig uit te werken. De timing van sommige details is perfect. Als lezer wil je Olivia vooruit duwen: “Oh, schiet toch op!” en dat is precies het element waardoor je dit boek onmogelijk opzij kunt leggen. Als lezer begrijp je al lang hoe het moet zijn, maar het echte leven is niet hoe het moet zijn. Het gevoel van urgentie en verlangen wordt bij de lezer steeds sterker, maar toch is er geen anticlimax. De schrijfster heeft alle einden rondgebreid en ondanks de tragedie eindigt het zoals elk verhaal moet eindigen. Knap werk!
Diepe blijdschap, diep verdriet, afwijzing en volkomen acceptatie, gebrokenheid en gaafheid. Alles komt voorbij en de precies afgewogen mix maakt dit boek zo waard om gelezen te worden.
Geef een reactie