In de crèche van Elle van Rijn vertelt zij het verhaal van een Joodse kinderverzorgster. Betty wordt van school gestuurd omdat ze Joods is en gaat aan het werk in de crèche tegenover de Hollandse schouwburg. Hier helpt ze onder het oog van de Duitsers kinderen te laten onderduiken.
Als je vaker boeken over de Tweede Wereldoorlog leest, dan is dit een boek voor jou. Het vertelt het verhaal van gewone mensen in deze oorlog die zich vaak zonder aarzelen inzetten voor hun medemensen. Elle van Rijn heeft haar hoofdpersonage zelf ontmoet en gesproken en dat merk je tijdens het lezen.
Elk hoofdstuk wordt ingeleid door een stukje tekst dat duidelijk maakt wat er gebeurt in de wereld waar Betty in leeft en wat ze er zelf van meekrijgt. Je beseft door dit te lezen dat zij op dat moment heel veel dingen (nog niet) wisten en dat ze het van verhalen moest hebben die niet altijd betrouwbaar waren. Het was een andere tijd dan nu.
Elle maakt van Betty geen heldin op een voetstuk maar een gewoon meisje van net 17 jaar dat keuzes moet maken die haar leven en dat van anderen zullen beïnvloeden. Het verdriet en de woede om de keuzes van andere personen komen binnen.
Door het verwoorden van Betty’s gedachten op het moment dat ze een oud, niet-Joodse, vriendin tegenkomt lees je hoe zij en haar familieleden lijden onder de maatregelen die de Duitsers aan Joden oplegden. Het verlies van de winkel. Het verraad door mensen die je denkt te kennen.
“Zij leeft min of meer nog gewoon haar oude leventje terwijl wij steeds meer verder naar de schaduwzijde van het bestaan getrokken worden, tot we alleen nog maar omringd zullen worden door duisternis.”
Ondanks haar heldendaden blijft Betty een heerlijk impulsieve tiener met verliefdheid en nukken: zoals in de ruzie met haar vriendin terwijl ze haar juist zo nodig heeft en eigenlijk alleen maar jaloers is. Vooral op het eind als de Duitsers haast lijken te maken om de Joden op transport te zetten is het spannend. Misschien juist omdat je het boek over Süskind al gelezen hebt of de film gezien hebt. Je blijft tot het laatst hopen dat de uitkomst anders zal zijn. Het eind is abrupt en laat je met vragen achter.
Gelukkig heeft Elle van Rijn nog een heel mooi nawoord geschreven waarin ze vertelt hoe het allemaal is afgelopen en hoe ze onderzoek heeft gedaan naar dit verhaal.
Geef een reactie