De bijzondere liefde tussen een concertpianiste en een van haar fans bloeit pas op nadat zij beiden een dierbare liefde hebben moeten loslaten. Voor Catherine is er geen andere mogelijkheid dan een relatie met hem te beginnen en vervolgens naar hem toe te verhuizen, omdat haar naam geschaad is en zij uit nood besluit om met hem een ander leven te beginnen. Maar over haar verleden wil ze hem niet inlichten.Ze trouwen al direct na haar aankomst in de stad waar het spoor geëindigd is en vertrekken vervolgens naar zijn boerderij verderop op het eiland.
Eenmaal in zijn huis wordt ze geconfronteerd met een jonge vrouw die al lange tijd voor haar kersverse man en zijn zoon zorgt. Alle ingrediënten voor een moeizaam begin van haar huwelijk zijn aanwezig: geen enkele luxe voor de vrouw die alleen in hotels haar tijd doorbracht; een concurrerende vrouw, die al een band heeft opgebouwd met haar stiefzoon; een huwelijksbed vol herinneringen aan de wederzijdse partners; een tropisch klimaat; slangen; oesters als dagelijkse kost; bittere koffie in plaats van verfijnde thee. Ga er maar aan staan in de tijd van de eeuwwisseling 1800-1900.
Dit verhaal loopt over een tijdsbestek van een paar weken, maar de schrijfster geeft in de gedachtemonologen van huishoudster Nan een schat aan informatie over de geschiedenis en de cultuur van Galveston in Mexico. Het verhaal verveelt geen moment, hoewel er veel herhalingen zijn in de gedachten van de personen. Er is perspectiefwisseling tussen de concertpianiste en de huishoudster, die super duidelijk is door taalgebruik, stijl en tempo.
Dit verhaal is historisch interessant, terwijl het op een roman lijkt omdat het de nodige romantische momenten beschrijft en het is psychologisch interessant in de reacties van de beide vrouwen op elkaar en de situatie.
Ik ben geschokt om de afloop. Ik had het niet verwacht. Er wordt weliswaar langzaam naartoe gewerkt maar toch had ik dit nooit gedacht. Misschien maakt het hoge realiteitsgehalte in het verhaal dat ik het anderen zou aanbevelen. Maar als je een feel-good boek zoekt, moet je er niet aan beginnen. Ik zou gekozen hebben voor een ander eind. Toch is dit eind in zekere zin open. Er is perspectief en de overwegingen zetten je stil bij jezelf. Wat zou ik gedaan hebben als ik haar was? De titel suggereert nogal iets. Kunnen we de beloften die we doen op momenten van zeer grote emotionele spanning wel waarmaken?
Geef een reactie