Jacqueline beschrijft in Dat overkomt mij niet! op indringende wijze hoe haar leven is verlopen, vanaf het moment dat de tweeling Ritha en Reina in haar leven kwam totdat ze volwassen worden. Zij en haar man halen de vijfjarige tweeling op en proberen hen zo goed mogelijk op te voeden en vooral te begeleiden in hun nieuwe thuis. Jacqueline ervaart echter totaal geen steun van haar man Johan en een jaar na de adoptie strandt hun huwelijk. Wat volgt zijn gebeurtenissen in goede en slechte tijden. Goede tijden, als ze wel ontwikkeling ziet bij haar kinderen en leuke momenten en vakanties meemaken. Een bijzondere rootsreis naar Haïti met een ontmoeting met hun familie, maakte veel indruk. Slechte tijden, als de problemen zoals hun gedrag steeds moeilijker worden, het niet begrepen voelen door zorginstanties en scholen en tijden waarin de problemen zo erg worden dat Jacqueline nog maar één oplossing ziet, namelijk, de kinderen uit huis laten plaatsen. Ze wordt in deze tijd behoorlijk tegengewerkt door haar ex-man en zijn nieuwe vrouw die de problemen niet onderkennen en erkennen. “maar bovenal ben ik verdrietig omdat ik een ander plaatje voor ogen had toen we de meiden op gingen halen in het kindertehuis. “
Dat overkomt mij niet! is voor veel mensen een bron van herkenning. Ik denk daarbij aan adoptie- ouders en hun kinderen, maar ook aan mensen die te maken hebben met problemen in de GGZ. Het is alsof je bij Jacqueline op de bank zit terwijl ze haar verhaal vertelt. Ze schrijft soms meer als therapeut dan als moeder en neemt daarbij een afstandje om jou als lezer ook een beter overzicht te geven van wat er allemaal speelt. Het geeft haar bijna een dubbelrol, aan de ene kant de moeder en aan de andere kant behandelaar, zorgcoördinator of mentor.
Het is absoluut geen mislukte adoptie; ik lees namelijk een verhaal over een gezin waarin twee oudere kinderen worden opgenomen, met liefde ontvangen en waar een moeder vecht als een leeuwin voor de juiste zorg voor haar kinderen. Zij wordt daarbij heel erg tegengewerkt door alle instanties en ook door familie omdat zij niet zien wat Jacqueline ziet. Dat komt onder andere doordat de meisjes zich juist door hun problematiek uitstekend aan kunnen passen aan elke situatie onder andere door kopiëren van gedrag van anderen en zij professionals, zoals hun therapeuten en ook hun vader die wat verder van ze afstaat, volledig om de tuin kunnen leiden.
De schrijfstijl van Jacqueline is vlot, ze spaart zichzelf ook niet helemaal en blijft bij het verhaal waar het om gaat. Ze beschrijft haar emoties en het gebrek aan emoties bij haar dochter zo mooi, zo intens, ze wil zo graag dat het anders zou zijn. Maar dat is het niet. “Hartverscheurend huil ik achter mijn stuur terwijl ik verblind door tranen de snelweg oprijd.”
Wat moet het moeilijk zijn geweest om dit verhaal aan het papier en aan lezers toe te vertrouwen. Diep onder de indruk en met respect voor deze moeder sla ik het boek dicht. En het verhaal blijft nog lang in mijn hoofd rondgaan.
Geef een reactie