Brood zout en wijn is een verhalenbundel van Vonne van der Meer met zeven verhalen. Er zijn zes wat kortere rondom het middelste Maagdenroof, dat met 73 bladzijden eigenlijk meer een novelle is.
De eerste drie verhalen spelen zich af tegen de achtergrond van een verhuizing waarbij twee keer een vrouw op leeftijd de hoofdrol speelt, één keer draait het om de makelaar. De personen komen in de laatste drie verhalen weer terug. Vonne van der Meer kan zo goed schrijven, dat je wordt meegenomen na een werkelijkheid, die je zelf niet één twee drie zou verzinnen. Ze zoekt daarbij steeds de rand van wat eigenlijk net niet kan. Of het nu gaat om een beeldje van een kerststal opgraven in de tuin van je vorige huis, of nog een keer dromen in het bed van je oude huis, of niet meer uit het mooie fluwelen jurkje komen in een paskamer en hem daarom gelijk kopen. Ik had het met alle verhalen, waarbij ze prikkelend een grens nadert van tomeloze fantasie, waarbij je als lezer steeds afvraagt, ga ik nog met je mee?
Ik had dat het sterkste met Maagdenroof, waarin een jonge journaliste een dame op leeftijd interviewt over de stichting Hands Off, die zich richt op onderzoek en bijscholing rond misbruik. Dit verhaal is zo magistraal in elkaar gezet. De eerste scène is een test van een recorder, die later flarden van het interview laat horen. Maar wanneer je alleen de stemmen hoort, mis je een stuk van de interpretatie, die mensen gebruiken wanneer ze non-verbaal communiceren. En juist dat kan Vonne van der Meer als geen ander laten zien. Tijdens het interview en ook later in de nacht als de journaliste blijft slapen omdat ze de trein niet meer kan halen, voelde ik als lezer, ze gaat iets vertellen wat ik helemaal niet wil lezen. Daar wil ik geen getuige van zijn. Het was zo sterk, dat ik het verhaal meerdere keren weggelegd heb. Pas toen ik het einde per ongeluk zag, omdat ik verderging met het volgende verhaal, wist ik dat het uit moest lezen omdat Vonne van der Meer hier voorzichtig iets van haar geloof heeft ingelegd.
Brood Zout en Wijn is prikkelend en daardoor staan deze verhalen als een huis. Het is bijkans jammer dat zoiets als Maagdenroof zo gewaagd is, de en christelijke brancheorganisatie het niet zal aandurven om daar een actieboek van te maken tijdens de boekenweek, want dat kaliber heeft het zeker!
Geef een reactie