Boekenmening

De ontdekking van het graf van Toetanchamon is wereldnieuws. Deze farao stierf op jonge leeftijd.

Lilian, een tiener uit Londen, leest in de krant dat de beroemde archeoloog professor Hanawati overleden is. Hij stierf een mysterieuze dood. In zijn woning zijn alleen zijn voeten gevonden. Lilians moeder denkt aan een spontane zelfverbranding.

Deze Hanawati was een vriend van Lilians opa. Opa is ziek geworden en moet in het ziekenhuis opgenomen worden. Als Lilian naar opa’s huis gaat om zijn kat te voeren, ziet ze een pakje voor de deur staan. Het blijkt van professor Hanawati te zijn. Lilian maakt het open, er zit een Egyptische kruik in. Ze vertelt het aan opa en die zegt dat er een vloek op die kruik rust. Hanawati heeft er twintig jaar over gedaan om dat te ontdekken. Nu is opa bang dat de vloek op hem rust, omdat hij erg ziek is. De kruik zal terug moeten naar Egypte, dan zal de vloek van hem afgewend worden.

Hij geeft Lilian de opdracht om de kruik terug te sturen naar Luxor. Haar ouders mogen het niet weten.

Thuis leest Lilian de brief die in het pakje bij de kruik zit. Hij is ten tijde van Toetanchamon geschreven door een zus van de vriend van de jonge farao.

De moeder van Lilians vriendin Tulip is journaliste voor de Washington Post. Lilian en Tulip krijgen het voor elkaar om een telegram op te stellen dat zogenaamd van de baas van Tulips moeder is. Ze krijgt de opdracht om naar Egypte te gaan.

Tulip en haar broertje Oz gaan mee. Tulip wil niet zonder haar vriendin en dus gaat Lilian ook mee. Het wordt een lange trein- en bootreis voor ze in Egypte zijn. Ze verblijven vlak bij de Vallei der koningen. Er volgt een spannend avontuur. Hoe komen ze in het graf van Toetanchamon om de kruik terug te brengen?

Dit is een boeiend jeugdboek als je van geschiedenis houdt.

De vertaling is hier en daar niet helemaal correct, in plaats van mekkerende geiten staat er blatende geiten.

De auteur gebruikt een anachronisme: Lilian droomt van een koffer vol met stickers terwijl de stickers pas in de jaren zestig en zeventig populair werden.

Een grote blunder die de vertaler en de redacteur(en) over het hoofd gezien hebben is het volgende:

De brief die Lilian leest begint met:

Thebe, Oude Egypte, Maart 1323 v. Chr.

Voor ons is het het Oude Egypte, de mensen van toen hadden het uiteraard over Egypte.

De namen van de maanden zijn door de Romeinen bedacht rond 713 voor Christus. En de schrijfster van die brief kon nooit weten wanneer Christus geboren zou worden, men had natuurlijk nog nooit van Hem gehoord.

Dat is erg jammer want verder heeft de auteur historische feiten gemixt met een flinke dosis fictie en dat is wel leuk om te lezen.