Recensie
In de afgelopen jaren zijn er verschillende bestsellers over het functioneren van onze hersenen verschenen. Daarvan is ‘Wij zijn ons brein’ van Dick Swaab de bekendste. Zowel Swaab, maar ook een wetenschapper als Victor Lamme, met zijn ‘De vrije wil bestaat niet’, hebben de nodige beroering teweeggebracht met hun bewering dat wij mensen eigenlijk geen beslissingen nemen, maar dat onze hersenen dat voor ons doen. Hersenen die ons vervolgens de illusie geven dat ons ‘ik’ (wat dat ook moge zijn) aan het roer staat. Ze doen dit met argumenten die, zeker op het eerste gezicht, behoorlijk overtuigend overkomen. Zelf las ik eerder het boek van Lamme, en dat heeft me behoorlijk aan het denken gezet.
De opvattingen van neurologen als Swaab en Lamme zijn echter zeker niet onomstreden. Er zijn andere wetenschappers die hun opstelling veel te absoluut vinden en één van hen is de Groninger hoogleraar cognitieve neuropsychiatrie André Aleman.
In ‘het brein de baas’ verdedigt hij de stelling dat we wel echt kunnen kiezen. Dat doet hij door een aantal experimenten die voor de opvattingen van Swaab en Lamme pleiten, onder de loep te nemen. En dan blijken ze veel minder overtuigend dan je in eerste instantie zou vermoeden. Daarnaast heeft hij andere argumenten om aan te tonen dat het onderbewuste niet allesbepalend is voor ons handelen. En hij toont aan dat we dat onderbewuste heel goed kunnen beïnvloeden door het maken van bewuste keuzes. Uitgebreid gaat hij in dit verband in op de resultaten van mindfulness. Boeiend!
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
Recensie
De achttienjarige Naomi Wijsman leert over de geschiedenis van het westerse denken en ze begint steeds duidelijker raakvlakken te ontdekken met haar eigen gedachten en emoties. Ze is een adoptiekind en wordt door haar Haítiaanse uiterlijk steeds bepaald bij haar eigen vragen over identiteit, het belang van haar naam en de manier waarop ze met haar emoties omgaat – al die kwesties blijken wonderwel aan te sluiten bij vraagstukken waarover filosofen zich hebben gebogen. Alleen die ene grote dreiging in Naomi's leven, de reeks vreemde ongelukken die haar collega's bij aardewerkfabriek Warchums Steengoed treft, zal de filosofie ook daarop meer licht kunnen werpen?
Alle oneven hoofdstukken hebben namen in de titel uit het leven van Naomi en alle even hoofdstukken hebben namen in de titel van filosofen uit de hele geschiedenis, behalve die van hoofdstuk 26, want in dat hoofdstuk doet Naomi een bijzondere ontdekking, waardoor haar filosofielessen opeens alles te maken hebben met haar werksituatie.
"84 Namen" is met recht een speurdersroman en een filosofiegeschiedenis in één en tegelijkertijd een boek over de zoektocht naar identiteit en waarden en normen van Naomi. Het is een uitgelezen achtergrondboek voor middelbare scholieren met filosofie in hun pakket en een aanrader voor iedereen die zich wijsgerige basiskennis wil eigen maken. Plato en Aristoteles, Seneca en Augustinus, Descartes en Spinoza, de ideeën van deze en andere kopstukken van de westerse filosofie worden helder en speels naar voren gebracht.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18071
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Dit miniboekje bevat een rijke inhoud. In slechts 75 kleine bladzijdes wordt het evangelie uitgelegd aan mensen (jongeren) die het niet kennen. Een groot deel bestaat uit Bijbelteksten die op een moderne manier verwoord worden. Heel mooi uitgezocht en erg duidelijk.
Wat Arie de Ruiter rond de Bijbelteksten uitlegt is beslist Bijbels te noemen. Hij gaat heel de Bijbel door, van Schepping tot Openbaring. Natuurlijk staat het kruis van Christus centraal. Het taalgebruik is niet extreem populair, dat vind ik een pluspunt; het is helder en duidelijk, ook voor de doelgroep jongeren.
Mooi vond ik het hoofdstuk: Wat dat nu nodig? Een vraag waar veel mensen mee zitten. Waarom moest Jezus sterven? Had dat niet anders gekund? Arie geeft een concrete uitleg. Hij gebruikt de term: ‘God is boos.’ Dat is wel wat zwak uitgedrukt, maar ik begrijp dat het moeilijk te verwoorden is.
Eén ding is jammer. Een aantal keren wordt gesproken over ‘het koninkrijk van God.’ Dit wordt ook aangeduid als De Nieuwe Wereldorde. Dat is echter een term voor de antichristelijke wereldregering die nagestreefd wordt door wereldleiders. Een orde die de macht moet krijgen te heersen over alle landen en regeringen. Het tegenovergestelde dus van het Koninkrijk van God.
Alles bij elkaar een mooi boekje. Wel blijft bij mij de vraag hangen: hoe komt dit bij de doelgroep? Wie gaat het verspreiden? Want ik denk niet dat iemand van de doelgroep het bij een boekhandel gaat kopen. Ik hoop van harte dat het zijn weg gaat vinden naar nieuwsgierige jongeren.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18070
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Dit is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘Controle’.
Emma zit vier jaar vast voor een zwaar vergrijp. Ze praat met bijna niemand, ze wordt gepest door medegevangenen. Met Fatima heeft ze wel goed contact. Emma krijgt alleen maar bezoek van Renate, haar vroegere secretaresse. Van haar krijgt ze te horen dat haar kinderen haar niet meer willen zien. Annabel en Sven wonen bij hun vader, Emma’s ex Thijs. Ze heeft ook geen contact meer met haar moeder en haar zus. Haar proefverlof brengt ze door bij Renate. Ze moet heel erg wennen aan het leven buiten de gevangenismuren. Als ze vrij komt, kan ze een flatje huren en krijgt ze eindelijk haar kinderen weer te zien. Maar dan blijkt dat Renate een niet zo fraaie rol heeft gespeeld.
In deze psychologische roman wordt de harde, rauwe werkelijkheid van het leven in een gevangenis goed weergegeven. Zo zelfs, dat ik met de gedachte speelde om niet meer verder te lezen, zo deprimerend vond ik het. Maar ik wilde natuurlijk wel weten hoe het af zou lopen. Het traject naar Emma’s vrijlating, het hernieuwde contact met haar zus en kinderen, is bijzonder om te lezen.
Helaas komt er een vloek in voor en wat schuttingtaal. Veel overmatig spatiegebruik en waar wel spaties moeten, staan ze niet. Een betere redactie voor het derde deel is aan te bevelen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18069
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Riemke Boustra voelt zich al heel lang niet goed. Ze is bang dat ze een ernstige ziekte heeft en na onderzoek blijkt dat ook zo te zijn. Ze piekert veel. Wat voor impact heeft haar ziekte op haar gezin en op de toekomst?
Behalve een lichamelijke, voert Riemke ook een geestelijke strijd. Ze heeft veel last van nachtmerries. Ze is bang dat ze bij God niet meer terecht kan omdat ze het idee heeft dat ze bij Hem een dichte deur zal vinden. Riemkes vriendin komt met het idee om een genezingsdienst te bezoeken. De dominee stelt ziekenzalving voor. Dat spreekt Riemke meer aan dan een massale genezingsdienst. Maar de vraag blijft: waarom wordt de een wel genezen en de ander niet?
Vlak bij het dorp waar Riemke woont staat een oude kapel. Jim heeft de opdracht gekregen om deze op te knappen en zolang hij daarmee bezig is, verblijft hij in het pension tegenover Riemkes huis. Hij ontmoet Riemke voor het eerst op een kwetsbaar moment en hij wil haar graag helpen, maar hoe? Hij kent haar immers niet?
Voor het eerst las ik een roman van Marianne Grandia en ik ben diep onder de indruk. Ze beschrijft een problematiek die ik nog nooit eerder in een roman ben tegengekomen. De auteur gaat de moeilijke vraag waarom de een wel en de ander niet genezen wordt, niet uit de weg. En kun je nu beter wel of niet een genezingsdienst bezoeken?
De toegankelijke schrijfstijl maakt dat je je helemaal in de hoofdpersonen, Riemke en Jim, kunt inleven. De nachtmerries van Riemke worden zo beschreven dat het echt lijkt, terwijl je weet dat het een droom is. Als Riemkes vriendin een artikel over gebedsgenezing aan Riemke laat lezen, wil Riemke er met haar over doorpraten. Ik vind het jammer dat het gesprek niet beschreven wordt, maar dat de auteur verdergaat met: het gesprek was goed geweest.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18068
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De oorspronkelijke titel van het boek: Bijbelse strategieën om te kunnen getuigen, dekt volkomen de lading van dit boek, want niet alleen het voorbeeld van Jezus en de discipelen, maar van alle belangrijke getuigen in de Bijbel komen naar voren. Alles wat in dit boekje behandeld wordt, is bruikbaar voor mensen die getuigend leven door hun woorden. Heel mooi zijn de aanbevelingen om tegenover verschillende mensen verschillende strategieën te gebruiken. De ons omringende ongelovigen worden scherp neergezet. Daar kun je je voordeel mee doen wanneer je nog jong en misschien naïef bent in het vertellen van wat jouw geloof inhoudt en waarvan je de ander wilt overtuigen.
Als handboekje op het gebied van strategisch overtuigen is dit absoluut waardevol. Wat ik mis, is de liefde en de praktijk. Degene die tegen mij spreekt in het boekje lijkt onaantastbaar, zelf geen mens met eigen blinde vlekken of zonden, voorkeuren en liefdes. De liefde, die mis ik nog het meest in het boek. De bewogenheid om de ander aan te bieden dat er herstel mogelijk is voor zijn leven en zijn hart, omdat dat ook mogelijk was voor mijn leven. Het besef dat ik een bedelaar ben die eten heeft gevonden en het aan de andere bedelaars wil vertellen omdat ik niet wil dat ze sterven. In het boek gaat het voornamelijk over de hardheid van de harten van de andere mensen om mij heen en dat we in die hardheid de barst moeten zien te vinden, waardoor wij dan wat licht kunnen persen.
We zijn het zout van de aarde, maar de strategieën die in dit boek genoemd worden, kun je pas gebruiken als je gesprekspartner jou vertrouwt, zekerheid heeft dat je hem niet wilt manipuleren, met je onderweg wil gaan, je vriend wil zijn en je aardig vindt. De schrijver stelt op bladzijde 127 dat de kudde ongelovigen door de secularisatie alleen maar groeit, maar dit is absoluut een achterhaalde visie. Mensen geloven. Niet altijd in de christelijke God, maar ze geloven heel vaak in een Hogere Macht en ze hebben ervaringen met de onzichtbare wereld. Zij zijn ook onderweg, net zoals wij, geschapen door God en hunkerend naar verlossing van de problemen die zij in hun leven ervaren. Sterker nog: een deel van die mensen gebruikt termen uit de Bijbel, als bijvoorbeeld Heilige Geest om te vertellen dat zij alle geestelijke dingen kennen en in volkomen harmonie met de kosmos zijn, en terwijl je met hen in gesprek bent, ontdek je dat zij God niet persoonlijk hebben leren kennen. Wij kennen ons eigen verhaal en de Bijbel en kunnen de vergeving van God aanvaarden en eruit leven. Deze kunst over te dragen aan de mensen die dicht bij ons leven en Hem niet of op een andere manier kennen, lijkt me minstens zo belangrijk als de strategieën en manieren van overtuigen te kennen.
Dit boek gaat helemaal uit van de persoonlijke schuld van mensen ten opzichte van God. Het concept van door God geschapen, gewild en geliefd zijn, komt door het benoemen van de slechtheid in de ongelovige in het gedrang. Het zou zomaar kunnen zijn dat de gelovige die getuigt, meer liefde heeft voor Gods Woord dan voor de persoon die tegenover hem zit en die hij wil overtuigen. En geloof zonder liefde wordt beschreven in 1 Korintiërs 13, haalt niets uit en betekent niets.
Ik zou zeggen: lees het boek, toets het aan de Bijbel en begin met een glimlach naar je buurvrouw, een groet voor je sportmaatje, een belangstellende vraag naar de ander die je ontmoet.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18067
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Het verslag van een bijzondere reis.
In 1613 vertrekt een opgelapt Spaans schip vanuit Japan naar Mexico. Aan boord zijn de priester Pedro Velasco, vier Japanse gezanten: edelen van een lage rang, waaronder samoerai Hasekura, een groot aantal Japanse handelaren en een bemanning van zowel Spanjaarden als Japanners. Hun opdrachtgever is de daimyo, een belangrijke lokale machthebber en hun doel is het leggen van handelscontacten. In ruil daarvoor zou de vorst zendelingen willen toelaten op zijn grondgebied.
Deze op feiten gebaseerde roman is veel meer dan een verslag van deze reis, die via Mexico naar Spanje en uiteindelijk zelfs naar de paus in Rome voert. Het is een bijzonder verhaal over (religieuze) ambitie, hoogmoed en kerkelijke verdeeldheid, maar ook over verdraagzaamheid, verbondenheid eer en – niet in de laatste plaats - geloof.
De samoerai wordt verteld vanuit twee perspectieven. Zowel dat van Velasco als dat van samoerai Hasekura, twee volstrekt verschillende persoonlijkheden, die elkaar zeker in het begin niet begrijpen en zelfs wantrouwen. Een botsing van culturen. Tijdens hun vele maanden durende reis veranderen alle betrokkenen. Niet in de laatste plaats door een aantal bijzondere ontmoetingen, o.a. met een voormalige Japanse monnik, die de katholieke kerk heeft verlaten, maar zijn geloof in Christus heeft behouden.
Toen ik Endo’s ‘Stilte’ las, was ik onder de indruk, en nu ben ik het weer.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18066
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Een vrolijke verhalenvertelster met een scherp onderscheidingsvermogen. Dat is Léonie Dieleman (geworden). Ze heeft jaren in Brazilië en Mozambique gewerkt met jongeren. Door middel van verhalen bracht ze de mooie en zuivere principes van Gods Woord aan de man (eh… de jongen en het meisje) in de plofklassen tot wel honderd leerlingen. Respect voor deze vrouw: openheid en humor kenmerken haar vertelstijl. Liefde en creativiteit kleuren haar leven.
De rode draad in dit verhalenboekje is vertrouwen, integriteit en bereidheid om de waarheid te willen zien en ernaar te handelen. De schrijfster werpt haar brood uit op het water en je kunt verwachten dat ze het zal vinden na vele dagen. Je merkt in haar verhalen de tomeloze energie waarmee ze voor de klas heeft gestaan en de diepe drijfveer om de ander te helpen betere keuzes te maken.
Ze is eerlijk over het hart van ons mensen; ze is eerlijk over de verschillen en de moeite die het kost om de cultuur van andere mensen te begrijpen en in die cultuur een goed gesprek te hebben. Zij heeft decennia geïnvesteerd in jongeren. Ik bid dat door haar inspanning veel jongeren zullen bouwen aan een gezonder leefklimaat in hun land.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18065
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Een titel als ‘Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken’ vind je volgens mij of vreemd of intrigerend. Voor mij geldt het laatste.
Boeken die een werkelijk diepe indruk op mij hebben gemaakt, gaan bijna altijd over God, liefde, vriendschap en de dood. Het boek van Arjen van Veelen gaat nauwelijks over God, maar des te meer over vriendschap en sterven. Het is het deels autobiografische verslag van zijn vriendschap met de jong overleden Vlaamse schrijver Thomas Blondeau. Een vriendschap die hij sprankelend en overtuigend op papier heeft gezet. Van Veelen blikt erop terug terwijl hij zich in zijn eentje in Alexandrië bevindt, waar hij de boeken van zijn vriend aan de beroemde plaatselijke bibliotheek wil schenken, en daarnaast vooral nadenkt. Behalve op Blondeau richt hij zijn gedachten o.a. op Alexander de Grote en op de Griekse dichter Kavafis.
Het verband… Thomas (in het boek consequent Tomas genoemd) en Alexander de Grote deelden een sterke drang om de wereld te veroveren. Zowel de jonggestorven wereldveroveraar als Tomas probeerden tijdens hun leven obelisken achter te laten. Het bezorgde me gevoelens van vervreemding en zelfs medelijden. Jonge, buitengewoon intelligente mensen die een strijd voeren die ze nooit kunnen winnen. Uiteindelijk is hun diepste verlangen nooit te bevredigen. Hun hart moet wel onrustig blijven, om Augustinus aan te halen, omdat ze de rust niet op de goede plaats zoeken. Een knap geschreven, erudiete roman, die mijns inziens niet ten onrechte op de shortlist van de Librisprijs is beland.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
18064
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De hoofdpersoon Hanna is getrouwd met Elkana. Elkana is een Leviet uit de stam in Israël die door God is uitgekozen om dienst te doen in de tempel. Na bijna 10 jaar huwelijk lijkt het wel duidelijk dat Hanna en Elkana samen geen kinderen zullen krijgen. Voor Elkana is het belangrijk om een zoon te krijgen die in de voetsporen van zijn vader treedt om dienst te doen in de tempel. Elkana trouwt daarom een tweede vrouw, Peninna, in de hoop dat zij hem een zoon zal geven. Al snel hebben zij een mooi gezin, met zonen en dochters. De situatie is niet gemakkelijk voor Hanna, die toe moet zien hoe haar man een gezin sticht met een ander. Bovendien kijkt Peninna op Hanna neer vanwege haar kinderloosheid; Hanna wordt door Peninna vernederd.
Voor wie de Bijbel een beetje kent, is dit een bekend verhaal. Dat haalt een stukje spanning uit het boek weg, want je weet al hoe het afloopt. Desondanks is het boek interessant genoeg om te lezen. Het verhaal speelt zo'n 1000 jaar voor Christus en de schrijfster schetst een uitgebreid beeld van deze tijd. Wel rijst bij een aantal beschrijvingen de vraag of de 21e eeuw niet teveel op het verhaal geprojecteerd is, bijvoorbeeld als het gaat over hoe de vroedvrouw Hanna bij haar bevalling bij zal staan of bij de gedachtewereld van Hanna.
Het boek leest heel plezierig, met een prima zinsopbouw. Maartens schrijft het boek vooral vanuit het perspectief van Hanna; er is veel aandacht voor haar gedachten. In het verhaal had van mij meer vaart mogen zitten. Er worden veel flash-backs gebruikt en pas aan het einde van het boek wordt Hanna's zoon Samuël geboren. Ik had verwacht dat ook beschreven zou worden hoe hun leven verder ging na de geboorte van Samuël. Maar wellicht is dat stof voor een tweede deel.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie: