Boekenmening

In 58 hoofdstukken ontrolt zich het verhaal van Lieke Meijer. Ze is al vijf jaar mantelzorger van haar man die in een verpleeghuis moet verblijven na een ernstig auto-ongeluk. Eindelijk kan ze eens met haar zoontje Tim van acht een week op vakantie. Het is zomervakantie en ze gaan naar de campingboerderij van Gerco Tamminga. Het is er meer dan leuk en het lijkt een cliché maar Lieke en Gerco worden verliefd op elkaar.

Tot zover het verhaal in het kort. Waarom deze roman bijna 600 bladzijden nodig heeft om het verhaal te vertellen komt door meer factoren.

1. Het leven is complex en elk mens leeft met zijn eigen keuzes en de gevolgen van die keuzes.
2. De strijd die deze keuzes met zich meebrengen hebben tijd en aandacht nodig om verteld te worden.
3. Elk goed ding begint klein net als elk kwaad ding. Het is goed om dat te laten zien.
4. Dat je diepste overtuigingen bepalen hoe je uiteindelijk kiest.
5. Het leven is niet leuk en romantisch en toch bestaat er zoiets als romantische liefde die kan groeien tot bestendige liefde die laat zien dat de ander de enige is. De hoop op deze liefde heeft in deze roman een kans en moet langzaam de ruimte krijgen in gewonde harten.
6. De gebeurtenissen worden realistisch en gedetailleerd beschreven.

Ik gun het verhaal deze veelheid van pagina’s.

Toch heeft dat ook nadelen, die me enigszins gestoord hebben en als het verhaal niet interessant genoeg was geweest, had ik het misschien niet uitgelezen. Maar dat kwam ook door het vertellen vanuit meer perspectieven.

1. Het verteltempo is overal hetzelfde.
2. De spanning zit hem vooral in het steeds verder bekend worden van de feiten.
3. Soms zijn bijrollen wat karikaturaal neergezet, zoals die van Liekes schoonmoeder en die van Daphnes vader terwijl je de hoofdkarakters in hun hart en gedachten kunt volgen.
4. Lieke is een secundair reagerende vrouw, mogelijk hooggevoelig en/of introvert. Hoewel ze ergens in de vijf jaren dat haar man in het verpleeghuis verblijft, een breakdown heeft en daar sterker uitgekomen is, blijkt dat niet direct. Ze blijft reactionair en afwachtend omdat gebeurtenissen een te grote impact op haar kunnen blijven uitoefenen, mede door haar gewonde en eenzame hart. Ik zou verwachten dat ze iets meer assertief zou zijn geworden, zoals wordt beweerd in het boek. Op een bepaalde manier is ze de prinses die gered moet worden door de prins op het witte paard. En dat is van mij een persoonlijk punt, ik hou gewoon niet van dit soort karakters in boeken als hoofdpersoon.

Verfrissend in het boek is de dochter van Gerco. Een leuke meid van 22, Nynke. Zij zorgt voor een glimlach op je gezicht terwijl je deze roman leest. Ze is wijs, volwassen, aimabel en grappig. Van haar inbreng in de relaties heb ik erg genoten.