Avé

Avé is een Latijnse meisjesnaam. Het betekent iemand die aanbeden is. De hoofdpersoon in de debuutroman van Elise Alkema heeft van die aanbidding in haar jeugd niets ervaren. Haar ouders maakten altijd ruzie. Haar vader verdween uit haar leven toen ze tien jaar was en sindsdien zweeg haar wrokkige moeder, die met het kind was opgescheept. Althans zo heeft Avé het ervaren. Als haar moeder is overleden, blijft ze achter met vragen. Ze gaat op zoek naar haar vader, die op een afgelegen eiland bij IJsland woont.

Het tweede deel van de roman gaat over de ervaringen van Avé in IJsland. Avé is de verteller en doet dat in tegenwoordige tijd met af en toe een herinnering aan vroeger. De roman heeft meerdere dialogen en appberichten. Dat geeft het verhaal vaart, net zoals de levensvragen van Avé, die heel dringend zijn. Komt ze erachter waarom haar leven zo gelopen is? Hoe moet ze nu verder? Dat Avé zelf een gesloten vrouw is, blijkt uit de confrontaties die zij tijdens de reis met andere mensen meemaakt. Onderweg naar het eiland ontmoet ze Jonar Stefansson, die uit een heel ander nest komt en daardoor een natuurlijke tegenpool is, maar wel één met grote aantrekkingskracht.

Door te kiezen voor het ik-perspectief wordt de non-verbale communicatie van Avé heel expliciet benoemd, terwijl dit vaak onbewust gebeurt. Toch leert de lezer Avé kennen op een manier die voor haarzelf nog verborgen is. Dat laat zien dat Elise Alkema een romanpersonage tot leven kan wekken. Bovendien kiest de schrijfster voor deze vlotte roman een prachtig decor, namelijk IJsland. Het landschap met zijn natuurschoon, dat hier en daar gedetailleerd is beschreven zorgt voor een verstilling. Je reist letterlijk en figuurlijk mee met de hoofdpersoon. De cultuur van IJsland wordt in dit verhaal verwerkt, bijvoorbeeld in muziek en gedichten en door het schilderij over de opwekking van Lazarus, in de houten kerk van Húsavik. Details die te vinden zijn via Google en die zorgen voor een vertraging van het lezen. Levensvragen als die van Avé zijn niet zomaar opgelost aan het eind van het boek. Dat daar meer voor nodig is, laat Elise Alkema zien in deze roman.