“Enerzijds wil ik de Kerk dienen en pastoraal zijn en zo ook werken, maar anderzijds wil ik intellectueel actief blijven en schrijven,” typeert Antoine Bodar zijn leven. Hij is inmiddels al 75 jaar op deze wereld en veelbesproken - vooral in zijn Bossche plebaan periode -. Nels Fahner heeft op integere en toch ook open manier, een portret van Antoine Bodar geschreven dat alleszins het lezen waard is. Het kostte hem tien gesprekken op plaatsen die van betekenis zijn voor de geportretteerde en vier gesprekken met intimi van Bodar.
Bodar is in staat om met een zekere afstand naar zichzelf en zijn wereld te kijken. Dat leest heel prettig, maar laat je ook nooit te dichtbij komen. Intellectueel als hij is, heeft zijn taal iets adellijks, ouderwets en vormelijks. Toch boeit zijn verhaal genoeg om verder te willen lezen. Dat verhaal is niet zomaar een levensverhaal. Diep in zijn hart wist hij zich als kind al geroepen tot het priesterschap, maar in het leven verliep het pad ernaartoe met onduidelijkheid, strijd en gevoelens van onvermogen. Maar juist in het priesterschap kan hij de ander zo goed begrijpen omdat hij op het pad ernaartoe met allerlei moeilijkheden te maken kreeg.
En intussen is er die andere kant van hem, de altijd aanwezige influencer. De radio- en televisieman, die helder formuleert en daardoor polariseert en vijanden heeft. Een gegeven dat hij altijd met een zekere moed en steeds weer die enorme relativerende kracht van kennis en humor, tegemoet treedt. Toch spreekt ook deze priester over het nodig hebben van veiligheid en een thuis, niet anders kunnen zijn dan door het contact met anderen. Maar dat thuis wordt meer en meer Christus, omdat het leven niets anders is dan pelgrim-zijn, wat je bestemming ook is en wat je ook uitvoert in die bestemming.
Terugkijkend op dat, zijn zo verdeelde en geheelde leven zegt Bodar: “Ik heb mogen bijdragen aan de vorming van mensen. Ik ben zelf ook mijn leven lang leerling gebleven.” Dat is een rijkdom die blijft. Dat dat leerling zijn niet alleen het cognitieve betreft maar alle gebieden van zijn leven, blijkt uit zijn prachtige woorden over troost: “Kwetsbaarheid is het pantser van de troost, terughoudendheid zijn wapen en bescheidenheid zijn helm.” Hiermee het verdriet te lijf gaan kan alleen in overgave en vrijgelaten worden. Hij vertelt over een zelf ervaren moment van troost dat hem wordt aangeboden: “Hij betrekt de wacht bij mijn eenzaamheid. Hij luistert naar mij. Hij geeft me zijn zakdoek en zijn zegen. Dan troost hij mij met woorden…” Prachtig, als je zo kunt vertellen over een van de moeilijkste momenten in je leven. Als de schrijver van het boek nog aanvult door de reflectie van een viertal vrienden op Antoine Bodar wordt het beeld dat eerder geschetst is opeens veel helderder. En, wat een liefde spreekt uit het getuigenis van deze vrienden. Heel bijzonder om kennis te maken met deze man.
Geef een reactie