De term “ondraaglijk lijden” komt in onze media steeds vaker voren en de vraag is wie er lijdt. In dit boek komt sterk naar voren dat de maatschappij zou lijden onder de last van de zorg voor mensen met een trauma, een handicap, een afwijking, een verslaving, etc. Al tientallen jaren zijn er bewegingen die denken en beweren dat we een volmaakte maatschappij zouden kunnen hebben, als we de juiste zorg op deze mensen zouden toepassen: eliminatie. In dit boek is de moordenaar ermee begonnen. Dinah is intussen door een afkickprogramma heen gegaan en heeft enorme zin om in haar nieuwe leven een nieuwe klus aan te pakken. Dan wordt zij gebeld door Samson Cage, de detective die een partner nodig heeft om deze klus, waarin een seriemoordenaar elke keer zijn slag slaat, te kunnen klaren.
De moordenaar is iemand die met zijn acties een boodschap voor de maatschappij heeft. Hij wil graag dat die boodschap in de media terechtkomt. De boodschap is het slechte nieuws van de eugenetica. Dinah en Samson zitten de moordenaar op de hielen, totdat Dinah een doodsbedreiging van hem krijgt en het erop gaat lijken dat zij het volgende slachtoffer zal zijn. Dat maakt de arrestatie van de dader nog urgenter.
Tussendoor speelt het verhaal van de dochter van een zwaar demente man, die achter het verleden van haar vader komt en daarmee verschaft Julie Cave een uitgebreid verslag van de achtergrond van de dader. Uiteindelijk is er de ontknoping en de opluchting. Gelukkig, de dader gaat achter slot en grendel. Maar intussen heb ik als lezer een idee gekregen van hoe dit soort denkbeelden opgebouwd worden in onze maatschappij. Hitler en het Neonazisme zijn nooit ver weg, alleen verschijnt het weer in nieuwe namen en vormen. Een prachtig boek en verontrustend echt.
De uitleg over vechtsporten kon mijn goedkeuring niet wegdragen. Omdat ik zelf in mijn jeugd jiujitsu als sport heb gehad, heb ik een ander beeld bij deze uitleg. Karate concentreert zich niet op stoten met de open hand, hoewel die er wel in voorkomen. Evenzo concentreert jiujitsu zich niet op houdgrepen. Een beetje verkeerd gekozen formulering, maar misschien ook wat onhandig vertaald, dat zou kunnen.
Dinahs stelling dat het woord ‘rassen’ een verkeerde voorstelling van zaken geeft en dat het verschijnsel ‘ras’ niet eens bestaat, vind ik verhelderend.
Het eind is behoorlijk spannend, want hoe neem je het op tegen een menselijke vechtmachine?
Geef een reactie