Melchior, die vier is, merkt hoe de wereld van de een op de andere dag verandert als zijn vader thuis komt met bloemen en die naar zijn moeder smijt. De vader van Melchior is directeur van een bloemenhandel. Elke vrijdag kwamen er nieuwe bloemen in huis, maar vandaag is het geen vrijdag. Langzaam maar zeker merkt Melchior dat de grote mensen niet praten over wat er aan de hand is, maar dat er iets is dat niet weggaat zelfs als hij zijn vijfde verjaardag mag vieren. Hoe corona dit gezin binnensluipt en wat het verandert, is invoelbaar geschreven doordat de schrijfster het steeds doet vanuit het perspectief van de kleine Melchior. Het is een aangrijpend verhaal, waarbij zijn opa in een tehuis zit en niet meer door oma bezocht kan worden. Oma die over bloemen zegt dat ze schitterend zijn, maar wel afgesneden en dus aan het sterven. Zij vergelijkt mensen met geplukte bloemen. De vader van Melchior wordt kwaad om zulke vrome praat, maar Melchior merkt wel dat er een kern van waarheid in zit. Indrukwekkend. De stijl doet denken aan In Zijn arm de lammeren van Cornelius Lambregtse.
Geef een reactie