Voor de hoofdpersoon, Ruurd den Broeder, was de Hef toen hij nog een kind was de plek waar God woont, hoog als de wolken. Hij is een succesvol zakenman. De opvolging van zijn bedrijf Offmarin is geregeld en hij kan rentenieren in een penthouse in een van de nieuwe wolkenkrabbers op Zuid, met uitzicht op de Hef en Katendrecht, de wijk van zijn jeugd. Dat hij iets onder de leden heeft, lijkt hij in eerste instantie nog niet toe te willen geven. Hij heeft nog plannen voor een klein adviesbureau 'Stay' voor milieuvriendelijke energieprojecten aan de kust. Daarvoor neemt hij een jonge studente in dienst, Kathleen. Maar terug in Nederland wil hij vooral zijn verleden onder ogen komen, zijn familie opzoeken, uitleggen waarom hij zo hals over kop is vertrokken. Is het nog goed te maken?
De flashbacks van zijn jeugd zijn in een ander lettertype en vertellen bijna chronologisch het levensverhaal van broertjes Frans en Ruurd den Broeder, die in de winter van 1949 zijn geboren. In de proloog ontdekt de lezer al dat Ruurd de laatste zoon is van een niet verwachte tweeling. Hij heeft een wijnvlek, maar die verdwijnt onder zijn haar. De verschillen tussen de jongens uiten zich vooral in karakter, waarbij Ruurd het idee heeft dat hij heel zijn leven moet vechten om erkenning. Een alwetend verteller richt zich vrij persoonlijk en begripvol tot Ruurd. Het is wennen om in die vorm kennis te maken met de jeugd van Ruurd. Wie is de verteller? Zou het inderdaad de Hef kunnen zijn? Het duurt even voordat de lezer realiseert dat er bij de Hef iets afschuwelijks moet zijn voorgevallen, waardoor Ruurd is weggevlucht uit Rotterdam en zo radicaal heeft gebroken met zijn familie.
Er is veel aandacht voor de geschiedenis van de wederopbouw na de oorlog. Hoe dat gezinnen bezig hield is goed verwerkt in dit boek. Dat je uit de boot valt als je geen dader, maar een denker bent, zullen mensen met een Rotterdamse mentaliteit wel kunnen begrijpen. Ruurd is, ook met het verstrijken van de jaren, een waarnemer die veel woorden nodig heeft voor zijn gedachten en weinig tot actie lijkt te komen.
De Hef ziet alles is geen mooi verhaal. Het lijkt alsof de hoerenbuurt uit de jeugd gewoon bij het leven van Ruurd is blijven horen, Rijk maakt niet gelukkig. Aan het eind van zijn leven blijkt Ruurd bijna te verdrinken in zijn eenzaamheid. Ook letterlijk. Het is knap hoe Cees Pols Ruurd levensecht met vallen en opstaan heeft uitgetekend en ook de andere hoofdrolspelers een stem heeft gegeven in het verhaal; Loes, de schoonzus van Ruurd door middel van een radioprogramma en Frans door zijn nagelaten brieven. Dit zorgt ervoor dat deze roman toewerkt naar een bijzonder eind waarbij niet alleen de Hef een grote rol speelt, maar vooral broederliefde uit een onverwachte hoek komt.
Geef een reactie