De Palestijnse Elias groeit op in Biram, een dorpje in Galilea. Hij voelt zich veilig en geborgen en ze leven in vrede met hun Joodse buren. Zijn vader is een evenwichtig man met een groot Godsvertrouwen, een voorbeeld voor Elias. Eén van zijn vaders uitspraken is dat Joden en Palestijnen broeders zijn, beiden zonen van Abraham. Elias' moeder vertelt haar kinderen de Bijbelverhalen en Jezus wordt de held van Elias. Regelmatig trekt hij de natuur in om Hem te ervaren.
Rondom de stichting van de staat Israël, worden de Palestijnen uit hun dorpen verjaagd en dat lot treft ook Elias en zijn familie. Dan krijgt hij de kans om te studeren bij de bisschop in Haifa. Daar raakt hij bevriend met Faraj en later worden ze samen uitgekozen om in Parijs te studeren aan een seminarie. Van tijd tot tijd krijgt Elias discriminerende opmerkingen te horen. Hij droomt ervan dat Palestijnen, Druzen en Joden zich met elkaar verzoenen.
Als hij afgestudeerd is, gaat hij terug naar Israël waar hij in het dorp Ibilin na zijn wijding als priester wordt aangesteld. Hij wordt niet hartelijk ontvangen en er komen maar weinig mensen naar de kerk. Als hij contact gaat zoeken met de mensen, wordt het kerkbezoek beter, maar Elias heeft ontdekt dat er haat en nijd tussen veel mensen heerst. Dan doet hij na de kerkdienst een indrukwekkende oproep om vergeving...
De gevoelens van Elias als kind en volwassene worden helder en duidelijk beschreven. Erg ontroerend vind ik het gedeelte dat gaat over vergeving. Het is een indrukwekkende biografie van een gedreven man die met heel zijn hart Gods wil wil doen. Hij ijvert voor vrede tussen Joden en Palestijnen. Er wordt een goed beeld gegeven over hoe het de Palestijnen verging voor en tijdens de stichting van de staat Israël. Erg verhelderend als je hier niet van op de hoogte bent.
Geef een reactie