Met een duif op de omslag van het boek zou je verwachten dat het verhaal over hoop gaat. Maar niets is minder waar. Het gaat over stress en wanhoop, diepe rouw en lotsverlorenheid. Nergens komt de hoop ook maar even om de hoek kijken en dan bedoel ik de hoop van Hem die alles in handen heeft. Als Hij genoemd wordt is dat in een momentje van geluk tussen Raaf en zijn moeder of een momentje van vermeend geluk in het contact met Jana. In alles leven de personen in het boek ver bij Gods handen vandaan, ook al lijkt dat voor de hoofdpersoon meer op een slachtofferschap en voor een van de andere personen op een daderschap.
Er zijn meer zaken die, ook al worden ze geprezen, met woorden als meesterwerk en literair, mij ronduit irriteren. Een jongen, een jongeman van bijna 19 jaar oud die waarschijnlijk geen vervolgonderwijs heeft gehad en groenmedewerker is, kan nog zo’n dromer zijn, maar dat hij denkt zoals de auteur schrijft, lijkt me onwaarschijnlijk en zeker niet omdat hij ook nog in Rotterdam woont. Zijn ‘oom’ of vriend van zijn moeder bekt meer vanuit zijn sociale status. In plaats van dat de auteur in de huid van de jongen kruipt, is hij in haar huid gekropen.
De titel intrigeert misschien, maar laat mij na lezing van het verhaal in verwarring achter. Wie zijn die ons? Als je de titel parallel trekt met het verhaal zijn de ‘ons’ in de titel de jongen en zijn verwonde jonge duif. Maar je kunt het ook op andere manieren uitleggen. Bovendien dekt de vlag de lading niet. Misschien heeft Rafael van der Vaart het niet gehaald en dus voor hem geen nieuwe dag.
Het derde dat mij irriteert en dat wil de auteur ook, is, dat de hulpverlener geen hulp verleent. De dreiging van dood en ondergang wordt door hem vele malen vergroot. Dat daarbij alle andere personen slachtoffers zijn en niet een keer opstaan tegen zijn geweld, vind ik raar. Daarin past wel de passief-agressieve daad van Raaf, die iets wegneemt van de hulpverlener om het direct weg te gooien. De sfeer van ‘het maakt niet uit wat je eventueel doet, het komt nooit goed’ wordt daarbij heftig voelbaar.
Het vierde, dat me irriteert is de traagheid van het verhaal, dat door veel herhalingen en flashbacks wordt veroorzaakt. In een hoofdstukje druist de wind wel drie keer om de jongen heen.
Het vijfde dat me irriteert, zijn de ontelbare ingezoomde situaties, de tot in de detail uitgewerkte scènes. Het zorgt ervoor dat ik het boek opzij leg en iets van actie wil lezen of zien en niet dat ik ervan geniet om ze te lezen. Het is te veel, te gedetailleerd, te ingezoomd en heeft vaak maar zijdelings met de verhaallijn te maken. Dat kan echt minder. Maar misschien is dat wel wat mensen ‘literair’ vinden.
Wat mooi is: het contrast van de vertragende beschrijvingen, die Rotterdam haast mooi laten schijnen met de ontstellende hardheid van de dood en de ontregeling door het kwaad.
Geef een reactie