Zandloper

Abdelkader vertelt in dit boek hoe hij tijdens een training in Marokko van anderhalf tot twee jaar geprobeerd heeft om zowel een betere topsporter als een beter mens te worden. Als oudere jonge man geeft hij alles om in Nederland uit te kunnen komen bij een van de belangrijkste wedstrijden: De Ronde van Egmond. Hij is realistisch en weet dat hij nooit ergens een wedstrijd zal winnen. Dat is voorbehouden aan de talentvolle jonge mensen. Maar het deert hem niet, zolang hij kan laten zien dat hij goed genoeg zal zijn om bij de tien snelste lopers te behoren.

Het is heftig, het is hard. Zowel in de persoonlijke betrekkingen die ontstaan, als in de strijd tegen zijn eigen lichaam, dat het moeilijk vindt om zich goed te voelen op het Marokkaanse zand. Bijzonder is, hoe deze schrijver dit andere talent heeft willen ontwikkelen en toch ook op en top schrijver bleef. Hij verlangt ten diepste op alle vlakken van zijn leven naar erkenning. Erkenning ook al is hij noch Nederlander in Marokko, noch Marokkaan in Nederland. Erkenning die uitstijgt boven cultuur en opvoeding, maar er toch middenin zit. Erkenning voor hem als man, als volwassen mens bestand tegen de druk van de grote verleidingen die het verwerven van geld en roem met zich meebrengen en die roem toch niet kunnen bereiken.

Zoals hij loopt, zo schrijft hij. Volhardend en volkomen in zijn eigen stijl van realisme en toch barstend van idealisme. Ik vind de relatie die zijn hart heeft met het meisje in het boek: Nadia, prachtig uitgewerkt. Het is alsof het zijn relatie met het land Marokko weerspiegelt. Zij weigert de intiemste gemeenschap met hem, zoals hij voor altijd een vreemdeling zal zijn voor Marokko. En toch hebben zij een prachtige liefdesband, een ongelooflijke bewondering voor hun idealen en volharding. Zo werd hij ook door de Marokkaanse mensen en dorpen gezien en verwelkomd, met liefde voor zijn volharding en idealen, maar zonder hem werkelijk op te nemen. De nederigheid siert deze schrijver. Terwijl hij gefrustreerd is over zijn uitblijvend schrijverssucces, blijft hij op een prachtige en realistische manier zijn idealen uitwerken.

Ik heb erg van dit boek genoten, en was weer eventjes in het bijzondere land Marokko, heen en weer geschud tussen oude en nieuwe leefwijzen. Ik hoop dat het land Marokko een beetje wordt als Abdelkader: bestand tegen de druk van de grote verleidingen die het verwerven van geld met zich meebrengt. Op zoek om bij de eerste tien te horen, zonder zichzelf te verloochenen. Hard te werken en zorg te dragen voor het land en de inwoners.