Het liefst kruipt detective Kouplan in een onvindbaar hutje op de heide totdat de tijd daar is dat hij opnieuw asiel kan aanvragen. Maar hij moet eten en het beetje huurgeld betalen dat zijn verhuurster vraagt en daarom scharrelt hij in vuilnisbakken op zoek naar blikjes. In Zweden staat kennelijk statiegeld op blikjes, want hij krijgt er geld voor. De sfeer die Sara Lövestam oproept is authentiek. Het hele spannende verhaal van detective Kouplan en zijn nieuwe opdracht lang staat bol van angst en onzekerheid of hij het volgende uur nog wel in Zweden zal zijn en of hij ooit emotionele erkenning krijgt voor zijn nieuwe status als man (want hij was eerder een vrouw). Dat laatste verzwaart zijn gevoel van ontheemd, onzeker en angstig zijn.
Nu ik het boek uit heb komt één woord in mij op: afhankelijkheid en onze hang naar autonomie. Op een knappe manier weet Sara Lövestam uit te werken dat we van elkaar afhankelijk zijn en dat we een dagelijkse strijd hebben om onze eigen behoeften te kunnen vervullen. Het maakt niet uit of je arm bent of rijk, we zijn allemaal afhankelijk van anderen. Dat blijkt zelfs aan het eind van deze roman uit het verhaal van de oplichtster, die Kouplan een hak moet gaan zetten. Overigens heeft Kouplan nog zoveel vrouwelijke naïviteit dat hem dat in eerste instantie niet lukt. Hierin werkt Lövestam Kouplans kwetsbaarheid tot het uiterste uit. Het leuke is wel dat er altijd aan het eind van het avontuur een glimp hoop is, doordat de tijd verstreken is met een spannende opdracht en doordat Kouplan er toch wat geld aan overhoudt.
Ik vind het een geweldige detective, omdat het laat zien dat oplossingen van zaken mogelijk zijn en omdat het laat zien dat een detective ook maar een mens is. Ik vond het ook een (psychologische) roman waarin iets te veel en te vaak nadruk ligt op de seksualiteit en de beleving of juist de niet-beleving ervan. Bijna alle belangrijke personen in het boek hebben een niet heteroseksuele voorkeur. Dat is gezien de statistieken minder realistisch, tenzij je de idee wilt bevorderen dat seks in allerlei vormen en op allerlei tijden oké is, wanneer de mensen die het doen het maar oké vinden. Het druist tegen de opvatting in, dat seks exclusief voor het huwelijk tussen man en vrouw is bedoeld.
Niettemin is het goed om je door Kouplans gedachten in te leven hoe het kan zijn om van geslacht te veranderen. Of hoe het is om eenzaamheid te ervaren en hoe je dan verwikkeld kunt raken in een seksuele relatie, wat voor een dan ook. De vraag rijst: Is liefde hetzelfde als seks?
Een leuk intermezzo en voor mij een van de hoogtepunten in het verhaal is, wanneer Kouplan hulp krijgt van een oude leefgemeenschap uit een eerdere periode in zijn leven. Humor en liefde spelen een grote rol. En juist dan speelt de afhankelijkheid tussen mensen een glansrol. Problemen zijn in principe niet in je eentje op te lossen, je hebt andere mensen keihard nodig.
Buiten het woord afhankelijkheid, komt het woord basisvertrouwen in mij op. Daar wordt behoorlijk aan geschud in deze roman. Hoe weet je nu dat iemand echt te vertrouwen is? Hoe weet je nou of iemand echt van je houdt? En hoe kom je aan basisvertrouwen in jezelf? Dat zijn vragen om te bespreken met jonge mensen, die met dezelfde vragen worstelen.
Geef een reactie