Mirjam is crisis-pleegmoeder. In dit boek heeft ze de belevenissen met een van haar pleegkinderen opgeschreven. Als je haar kinderboeken kent, dan weet je dat zij de lezer als geen ander dwars door haar luchtige en humorvolle stijl diepe tragiek te kunnen laten meebeleven. Wat mij opvalt is de kracht van Mirjam als pleegmoeder. Die kracht ligt in het zonder oordeel benaderen van mensen en situaties. Juist hierdoor krijg ik als lezer soms de neiging om in te grijpen, me ermee te bemoeien. Allemaal niet handig, maar door zonder oordeel te schrijven krijgt de lezer een diep begrip van waar liefde werkelijk uit bestaat: volledige acceptatie van wie en hoe de ander is. Esi is pleegdochter. Ze spreekt vloeiend Nederlands en is altijd aan haar lot overgelaten. Je snapt niet dat ze nog leeft. Ze heeft een Ghanese achtergrond.
Met pleegzorg schuurt het af en toe. Een van de anticlimaxen is wanneer de biologische moeder, die haar kind in jaren niet gezien heeft, niet komt opdagen. Hartverscheurend.
Of het goed komt? Dat is juist het enorme vraagteken aan het eind van dit boek. In ieder geval was er even een veilige haven, een plek om iets van vertrouwen te gaan bouwen in twee volwassenen die doen wat ze zeggen. Mensen met simpele regels en een groot hart. Ik gun elk kind meer van deze mensen in hun leven en juist de kinderen die in een situatie geboren zijn waarin niets echt zeker is.
Geef een reactie