Wapenzusjes

Het is begin vorige eeuw. De Eerste Wereldoorlog is in volle gang. Aan twee vrouwen wordt gevraagd om zich bij een team van een mobiele ambulance te voegen en vertrekken naar België. Mairi schrijft: "Ik had mijn geloof, ik weet niet wat Elsie had." Dat geeft gelijk het grootste verschil tussen de hoofdpersonen in dit boek aan, dat op ware gebeurtenissen berust.

Mairi en Elsie worden beste vriendinnen, wapenzusjes. Zij vinden een huis waar ze een soort ziekenhuis maken waar ze de mannen die ze uit de loopgraven hebben gehaald meteen kunnen behandelen en eventueel doorsturen. Ze maken de vreselijkste dingen mee, houden jongens in hun armen die sterven. En vooral als het mosterdgas wordt ingezet in de strijd kan Mairi niet voorkomen dat ook zij slachtoffer wordt. Ze zijn de enige vrouwen die aan het werk zijn aan het westfront en ze worden onderscheiden met een hoge orde namens de koning. Elsie zet zich in om geld in te zamelen in haar thuisland zodat ze hun werk kunnen blijven doen. Mairi vindt dat ze hier ook zaken bij gebruikt die niet waar zijn en heeft er moeite mee.

Wapenzusjes is heel ontroerend, soms keihard, maar een mooi verhaal dat de geschiedenis dichterbij brengt. De hoofdpersonen komen goed uit de verf. Mairi houdt de gebeurtenissen bij en schrijft bijzondere namen boven de hoofdstukken; van vinden, verbinden, vervoeren tot prikkeldraad en modder, verband en emmers. Die woorden geven heel mooi weer in welke situatie ze zitten. Ze heeft veel steun aan haar geloof en heeft er moeite mee als Elsie daar niets van wil weten. Het verhaal wordt alleen vanuit Mairi geschreven en dat geeft daardoor een stukje spanning want: hoe zal de rest op alles reageren?

Mairi voelt zich soms als “Alice in wonderland”, op reis in een vreemde wereld waar ze alles zelf moet ontdekken. Hoe Elsie zich voelt is minder duidelijk. Maar dat zorgt wel voor een heel bijzonder einde van het verhaal. En dat het verhaal klopt. Elsie is ouder en heeft al heel veel meegemaakt, is duidelijk getraumatiseerd. De schrijver heeft deze verschillen goed gebruikt om de karakters van deze vrouwen een plek te geven in het verhaal.

De gebeurtenissen uit de oorlog komen heel dicht op je huid te zitten. De loopgraven, de wapens, de verwachting dat het snel voorbij zal zijn, allemaal zaken die bij de geschiedenislessen nauwelijks aandacht kregen, komen via dit boek je hart binnen en raken je. Zo mooi en uitgebreid beschreven zonder te verzanden in een oorlogsdocumentaire. Lizzie Page schrijft mooi, nuchter en duidelijk. Zij heeft hier een heel bijzonder boek geschreven.

Lees HIER het gratis fragment.