Janneke fladdert vrolijk door haar jeugd heen. Ze houdt veel van haar grote broer Teun. Als de oorlog uitbreekt, gebeurt er iets waardoor Teun verandert. Het leidt ertoe dat hij wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting.
Na de oorlog gaat Janneke werken in een vakantiekoloniehuis. Ze vindt het heerlijk om met kinderen te werken en is daar helemaal op haar plek. Ze heeft goed contact met haar collega en kamergenoot Pieta. Totdat Janneke Pieta’s vriend Jos een keer ontmoet en met hem gezellig heeft gepraat. Als ze dat tegen Pieta vertelt, valt het helemaal verkeerd. Pieta zegt niets meer dan het hoognodige tegen Janneke en de verstandhouding tussen hen wordt niet meer wat het geweest is.
Later komt Janneke in een ander koloniehuis te werken en daar sluit ze vriendschap met Els, een andere leidster. Totdat Janneke verkering krijgt met Dolf en Els haar niet meer aankijkt.
Janneke zit hier vreselijk mee. Ook de problemen met Teun, die inmiddels getrouwd is, laten haar niet koud.
Dit is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘Duinvlinder’ en ‘Vlinderlicht’.
Het begint met het perspectief van Dolf (in 1968) dat in de ik-vorm geschreven is. Het verhaal over Janneke begint in 1939, als ze nog een klein meisje is. Dat is in de derde persoon geschreven. De hoofdstukken vanuit Dolfs perspectief wisselen het verhaal over Janneke af maar dat is niet storend. Zoals in alle boeken van deze auteur is ook dit verhaal met diepgang en emotie geschreven.
Geef een reactie