Francine Rivers wil met haar romans God eren en dat doet ze door een ontroerend liefdesverhaal te verweven met gelijkenissen uit de Bijbel. In haar nieuwste roman 'Verdwaalde Ster' is de hoofdrol voor Abra, een meisje dat als pasgeboren baby wordt achtergelaten onder een brug. Ze wordt gevonden door dominee Zeke Freeman. Hij en zijn vrouw Marianne worden pleegouders voor Abra. Totdat Marianne overlijdt als Abra vijf jaar is en zij vervolgens wordt geadopteerd door het echtpaar Matthews. Gezien deze voorgeschiedenis, is het niet vreemd dat Abra zich ongewenst, ongeliefd voelt, alsof zij het niet waard is om iemand te zijn. Als de kans zich voordoet, loopt zij als zestienjarige met de eerste de beste rokkenjager Dylan weg. Hij brengt haar in contact met de sterren van Hollywood in de jaren vijftig. Voor Francine Rivers het decor om Abra het verhaal van de verloren dochter uit te laten spelen, waar ze natuurlijk uiteindelijk berooid tot zich zelf komt en de weg terug naar ware liefde vindt.
Het is een christelijke roman bij uitstek, de dominee met zijn gebedswandelingen, de liefde en aandacht, het goede woord voor iedereen. Een volmaakte domineeszoon Joshua, die aan het oorlogsfront in Korea heeft gevochten en met een litteken in zijn zij terugkomt. Een wereldwijze oude vrouw, die Abra pianolessen geeft en weet dat alle geestelijke liederen, die ze als kind heeft geleerd een keer zullen terugkomen in haar leven. Een geloofsgemeenschap die onophoudelijk voor Abra bidt. Het is zo als het zou moeten zijn; het brengt eer aan God.
Tegelijkertijd is de roman ondanks zijn 543 bladzijde ontzettend vlak. De karakters zijn zo ontzettend cliché, nauwelijks levensecht. Misschien is dat voor een roman die over de filmindustrie gaat niet eens zo vreemd. Ook de geloofsworstelingen, ze worden wel benoemd, maar duren een zin, hooguit een paar pagina's. Het gaat nergens de diepte in en het verhaal doet absoluut geen recht aan de pijn die er bij Abra is veroorzaakt. Natuurlijk is het mooi dat Abra wordt gered, maar de werkelijkheid om tot geloof te komen voor verloren zonen of dochters is vaak heel wat weerbarstiger. Ook het herstel van de relaties die stuk zijn gegaan, door de verkeerde keuzes die mensen maken, gaan echt niet zo soepel als Francine Rivers ons met haar verhaal wil doen laten geloven.
Geef een reactie