Matthew Rising wordt onterecht tot twaalf jaar gevangenis veroordeeld. Maar na die twaalf jaar gevangenis houden de gevolgen van die veroordeling niet op. Hij heeft restricties op waar hij mag zijn en met wie. Dat maakt zijn mogelijkheden om naar zijn oude leven terug te kunnen keren nul. Toch keert hij daarnaar terug met als enig doel het hart van zijn vrouw terug te winnen. Zij weet niet wat ze moet geloven: hem of het bewijsmateriaal dat was aangevoerd om hem achter de tralies te krijgen.
Deze roman gaat niet alleen over de liefde. Het gaat evenzeer over de vraag wanneer de veroordeling voor een verdachte stopt. Is dat pas als hij is overleden of kan dat ook stoppen wanneer hij zijn straf heeft voldaan? Het is duidelijk dat, wat je ook doet, het bijna onmogelijk is om het vertrouwen van mensen terug te winnen wanneer je eenmaal voor een delict bent veroordeeld. Daarmee maakt dit boek de discussie los of we wel goed omgaan met ex-gedetineerden.
Tegelijkertijd gaat deze roman over de passie voor een bepaalde sport. In dit geval American football. De eerste 96 bladzijden van het boek verwoorden deze passie en zijn de opmaat voor de rest van het verhaal, waarbij het perspectief uitgekiend switcht tussen verleden en heden. De lezer zou geneigd kunnen zijn bij deze ruwweg eerste honderd bladzijden af te haken, mede door het grote aantal termen uit de sport, dat wordt gebruikt. Maar ik zou hem of haar willen aanmoedigen vooral verder te lezen.
Het verhaal van de tegenpartij: de jaloerse gemene heks, is cliché. Alleen: de liefde van Matthew voor zijn vrouw zou zonder deze vrouw niet zo prachtig zijn getoond en dat verhaal heeft mij het meest geraakt. Het boek laat zien dat een liefdesbreuk zelfs heftiger is dan een onterechte veroordeling en dat echte liefde risico’s neemt die het risico nemen waard zijn. De heks, mijnheer Klembord en zijn zoon en nog een paar andere mensen, het zijn karikaturen. Toch zijn ze nodig om het verhaal goed uit de verf te kunnen laten komen. Maar ik vraag me wel af of het een geloofwaardig plot heeft. Ik denk dat een goed advocaat het ‘bewijsmateriaal’ had kunnen weerleggen en de twee buitenlands sprekende getuigen hun verhaal beter had kunnen laten vertellen met de juiste vertolking.
Geef een reactie