Dawson Cole is de enige niet-crimineel in een uitgebreid criminele familie. Door op meer manieren boven de anderen uit te stijgen, wekt hij hun voortdurende jaloezie op. Als tiener krijgt hij als klap op de vuurpijl, verkering met een knap meisje uit een betere laag van de bevolking. Beide families zijn er vanaf het begin op uit om deze relatie te saboteren en dat gaat in het geval van Dawson bijzonder ver. Zo ver dat zijn leven een verschrikkelijk triest verloop krijgt en hij moet leven met de gevolgen ervan.
Dan komt na tientallen jaren het moment dat de enige goede man die hij in zijn jeugd gekend heeft, overlijdt en Dawson wordt uitgenodigd bij de notaris. Ook het meisje van zijn tienerdromen is uitgenodigd en na zoveel jaren ontmoeten zij elkaar weer. De geschiedenis herhaalt zich in één weekend. De aantrekkingskracht is er weer, de liefde is onweerstaanbaar en de haat van de families vurig. Deze ingrediënten zorgen ervoor dat je blijft lezen. Amanda is blij dat ze er een weekend tussenuit kan. Haar man, uit de betere kringen met een veelbelovende carrière, is hard op weg om ten onder te gaan aan zijn alcoholisme en zij en haar gezin lijden er al te lang onder. Is, nu Amanda haar jeugdliefde weer ontmoet, bestand tegen de opvlammende liefde en de wakker wordende diepe verlangens? Hoe gaat Dawson om met de gemene acties vanuit zijn familie, die hem al jarenlang dood willen zien?
Nicholas Sparks heeft dit verhaal op een geweldig mooie manier vormgegeven. Het aloude heldendom is nooit ver weg en de prinses is beeldschoon en alles waard om veroverd te worden. Ook adeldom van het hart en verantwoordelijke volwassenheid krijgen een mooie plaats in deze prachtige roman. Het lonkt heel erg naar de zoveel verdergaande liefde van Jezus, die Hij zelf verwoordde, toen Hij zei: “Niemand heeft grotere liefde, dan degene die zijn leven opgeeft voor zijn vrienden.” Het sprookjesachtige gaat iets te ver, daar waar de liefde tussen mensen over het graf heen reikt en de mentor uit Dawsons jeugd zijn overleden vrouw sterk visualiseert in deze wereld, zo sterk dat hij daaruit kracht put om zelf verder te kunnen leven, en de zorg voor Dawson als tiener geeft hem een nieuw doel.
De verrassende klapper zit aan het eind, bijna op de laatste bladzijde. Het is ongelooflijk hoe Sparks een negatieve spiraal langzaam kan opbouwen en er vervolgens toch zoiets moois van maakt dat je het boek uiteindelijk met een diepe zucht weglegt.
Geef een reactie