Er zijn zoveel verhalen over de Tweede Wereldoorlog, die zich afspelen in Europa, die gaan over de ontberingen hier, de getto's en de concentratiekampen, maar Sterretje laat je zien hoe de oorlog er in de Oost uitzag. Het waargebeurde verhaal van Willy van Halewijn is opgeschreven door Mariël Le Roux op zo'n persoonlijke manier dat je de oorlog meemaakt door de ogen van een kind, die op 11-jarige leeftijd vertrekt uit Nederland en uiteindelijk op 19-jarige leeftijd in Zuid-Afrika de 'vrede' vindt.
In 1938 kan haar vader als scheepsbouwer gaan werken in Roemenië. De oorlog is in eerste instantie nog ver, maar al gauw worden ze door de oorlog ingehaald en moeten ze vluchten. Het enige vaderland waar het nog veilig is en waar ze scheepsbouwers kunnen gebruiken is in Nederlands Indië. Een nieuw hoofdstuk vertelt van een paar onbezorgde maanden, totdat de Japanners de eilanden bezetten. Elk hoofdstuk wat dan volgt, verhaalt over een nieuwe leefsituatie voor Willy, die steeds troostelozer wordt. Tot in detail wordt er geschreven over de situatie in de Jappenkampen en hoe de vrouwen met hun kinderen overleven. Hoe er ook geen einde aan de oorlog lijkt te komen, als Nederlands Indië bevrijdt is en de onafhankelijkheidstrijd begint. Het verhaal laat duidelijk zien, hoe je als mens ontworteld kunt raken. Het is zoals het is, er is weinig hoop. Dromen die er zijn lijken ruw uiteen te spatten. Er wordt geen kracht geput uit het geloof, er is geen uitzicht op een God die redt. Sterker nog, in het boek wordt in een scène beschreven hoe vrouwen via een seance en kaarten leggen, verwachten dat het einde van de oorlog er aan komt. Toch is het de kracht van de vrouwen, de vindingrijkheid om te overleven die indruk maakt, tijdens het lezen van dit waargebeurde verhaal.
Mariël le Roux heeft gebruik gemaakt van de aantekeningen van Will Halewijn. Het is niet duidelijk of ze in het boek zijn opgenomen, maar het blijkt wel hoe ze als verteller in de huid van Wil is gekropen. De afsluitende commentaren bij elk hoofdstuk laten zien hoe Will terugkijkt op wat haar is overkomen, maar ze vormen geen contrast. Bijzonder dat ze op zo'n aangrijpende manier het verhaal van Will heeft kunnen vertellen. Al in een van de eerste zinnen weet ze mij te raken met haar ontnuchterende zinnen: 'Nu loop ik alleen, mijn anker gelicht, mijn horizon versmald'. Het boek heeft mijn visie op de afschuwelijke gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog verruimd.
Bekijk hier een interview met de auteur.
Geef een reactie