Dit boek is speciaal geschreven ter gelegenheid van het feit dat de Gereformeerde Zendingsbond 100 jaar geleden startte met zendingswerk in Torajaland, Indonesië. Ik moet bekennen dat ik daardoor enigszins vooringenomen was toen ik begon te lezen: zou dit niet wat gekunsteld zijn? Al na enkele bladzijden begreep ik dat niets minder waar is.
Centrale persoon in het boek is Mirjam. Zij bracht haar jeugd door in Torajaland, waar haar vader werkte aan het Theologisch Instituut in Rantepao. Na het overlijden van haar broertje keerde het gezin terug naar Nederland. Elk van de drie gezinsleden is weer op een andere manier beïnvloed door wat zij in Indonesië hebben meegemaakt.
Inmiddels is Mirjam een volwassen vrouw van 32 jaar, maar ze heeft haar draai in het leven nog niet gevonden. Ze woont samen met Jeroen, maar ze houdt toch haar eigen huis aan; een definitieve keuze kan ze nog niet maken. Een mailbericht van haar pleegbroer Firman, die in Indonesië voor predikant studeert, is voor haar de aanleiding om in haar eentje terug te keren naar Rantepao. Deze stap helpt haar uiteindelijk om het verleden een plek te geven en keuzes te maken voor het leven van vandaag. Dat geldt niet alleen voor Mirjam zelf, maar ook voor haar ouders en voor Jeroen.
Het boek leest gemakkelijk, terwijl de inhoud stof tot denken geeft. Het verhaal is afwisselend beschreven vanuit het perspectief van Mirjam en dat van haar vader Wouter. Daardoor krijgt de lezer van meerdere kanten een beeld hoe de leden van dit gezin de jaren in Rantepao beleefd hebben en wat dit voor hen als persoon en als gezin betekend heeft.
Geef een reactie