Papieren kind is een familieroman in de letterlijke zin van het woord. Het gaat over het leven van de gezinnen van Tia, Julliette en Caroline en hun ouders en of schoonouders blijken ook nog eens een belangrijke rol te spelen in het verhaal.
Als haar dochter vijf jaar is, schrijft Tia een brief naar de vader van haar kind, Nathan. Ze doet van elk jaar een foto in de envelop en vertelt dat ze haar dochter heeft afgestaan voor adoptie en als die later op zoek gaat, ze ook over hem zal vertellen. De envelop bevat hun papieren kind, Savannah. Niet Nathan maar zijn vrouw Julliette onderschept de brief en dan begint de strijd om het meisje, dat wordt opgevoed door Caroline, die eigenlijk helemaal geen moeder wilde worden.
Steeds weer wisselt het perspectief tussen één van deze drie vrouwen en dat vind ik toch wel bijzonder van de schrijfster, ze blijken allemaal een zwarte kant te hebben. Als lezer heb je echt niet het idee welk gezin het beste is voor Savannah. Natuurlijk biedt adoptie meer dan genoeg om een heel boek mee te vullen, toch is het allemaal heel erg cliché en zijn er ook nog onnodig veel uitweidingen over de gevoelens van de vrouwen en wat ze meemaken in het dagelijkse leven. Wat opvalt is dat op het kantelpunt van het boek vooral vergeving een belangrijke rol speelt en dat daarna alles toch weer goed komt. Dan blijkt maar weer dat christenen niet het alleen recht op vergeving hebben. Er wordt niet aan voorbijgegaan hoe moeilijk het is om te vergeven.
Geef een reactie