Drie schutbladen. Drie teksten. Teksten die de opmaat vormen voor een verhaal dat zorgvuldig is opgebouwd. Het verleden wisselt het heden af en sluit er naadloos op aan. In deze thriller voor adolescenten en ouder wordt de spanning met zulke kleine stapjes opgebouwd dat je het af en toe weg moet leggen. Het is in de ik-vorm geschreven, dus alle gevoelens kruipen vet onder je huid tot aan het moment waarop je verwacht dat het meest dramatische gebeurt. Je wordt op meer manieren voorbereid op dat moment en toch gebeurt er niet wat je misschien of wellicht hoopt en verwacht.
Jaap-Jan gaat studeren. Eindelijk is hij uit de sfeer van zijn ouderlijke stad. Vanaf dit moment gaat hij het wat sociale contacten betreft totaal anders aanpakken dan toen hij nog maar een kind was. Hij vergeet wel even, dat hij zijn eigen karakter en zijn verleden met zich meesjouwt. Toch lijkt het hem goed te lukken om zijn voornemens ten uitvoer te brengen. Hij krijgt vrienden, mensen die om hem geven, hij krijgt een leuke bijbaan, hij heeft zin om de studie te doen, hij ontmoet ook een leuk meisje.
Dan slaat het noodlot toe en zijn we in deel 2 aangeland. De aloude pester van ooit verschijnt op het toneel en lijkt er niet van te willen verdwijnen. Jaap-Jan maakt een plan om voorgoed van hem af te komen. Maar de impact van de aanwezigheid van deze leeftijdgenoot is enorm. Slapeloze nachten, op PTSS lijkende symptomen lijken Jaap-Jan parten te spelen. Toch verliest hij geen moment zijn vermogen om na te denken.
Als lezer zou ik willen dat er herstel mogelijk is, maar daar gaan thrillers nou eenmaal niet over. Het gaat ten diepste over het onvermogen van de mens om met diep traumatische gebeurtenissen om te gaan. Thrillers gaan over de pijn, de enorme onmacht en de wraak, die onherroepelijk moet volgen. Ik kon het niet wegleggen. Knap geschreven. Geweldig inlevingsvermogen. De diepte van de gebrokenheid en de zwaarte van het echte kwaad.
Geef een reactie