Onuitwisbaar

Onuitwisbaar, een roman met een prachtige cover, opent midden in een dramatische gebeurtenis.

Trevor Mc Daniël, die de innerlijk drang voelt om mensen te helpen, redt de kleine Cody uit de klauwen van een poema. Door deze heldhaftige daad komt hij in contact Nathalie Reeve, een beeldhouwster, die de tante van de peuter is. Zij heeft een fotografisch geheugen en is in staat zich allerlei kleine en zeer specifieke details te herinneren. Ze wordt vaak bijna verpletterd door de details van emoties op iemands gezicht en ze ontlast haar gemoed door die dan perfect weer te geven tijdens het beeldhouwen. Trevor en Nathalie zijn complexe persoonlijkheden en voelen zich tot elkaar aangetrokken. Het feit dat er vreemde dingen gebeuren nadat Trevor de kleine jongen redde van poema drijft hen steeds dichter naar elkaar toe. Er gebeuren bizarre dingen. Kinderen verdwijnen. De grote vraag is: wie is de mysterieuze fan van Trevor, die hem zulke walgelijke foto's stuurt?

Onuitwisbaar is het tweede deel van een serie, hoewel dat op de cover niet te ontdekken is. Het is vertaald door Connie van de Velde en opgedragen aan Alfred Otto Heitzmann (1913 - 2011). De roman heeft een rustige bladspiegel en telt 379 pagina's. Aan elke hoofdstuk gaat een kort stukje vooraf, wat begint met een citaat uit de roman Paradise Lost van John Milton.

Dit helse diep houdt hemelgeesten immers
Niet vast, de afgrond zal hen ook niet lang
Hullen in duisternis

Doordat ik het eerste deel maar oppervlakkig gelezen heb, voelde ik me niet direct thuis in de personages en had ik iedere keer het gevoel dat ik iets miste. Dat ik er net naast greep. Het is bijna onmogelijk om deze roman te lezen en gelijk alles te begrijpen. Misschien dat een tweede keer lezen het boek beter tot zijn recht laat komen. Gedeeltelijk komt dat door de vele subplots. Ook de langdurige aandacht die de auteur besteedt aan groot aantal onbelangrijke (ondersteunende) personages, maakt de verhaallijn een beetje grillig.

Er gebeurt ontzettend veel in deze roman. Ik vind dat er een gezonde mix van spanning en romantiek en geheimzinnigheid in zit en het leuke is dat Kristen Heitzmann de spanning er heel lang inhoudt. Het duurde lang voordat ik in de gaten kreeg wie de geheimzinnige persoon was, die het op Trevor voorzien had en ondanks de niet zo mooie verhaallijn boeide het boek me van het begin tot het eind. Stiekem dacht ik wel: bijna iedereen in dit boek is geknakt door gebeurtenissen in zijn of haar verleden. Het zou geloofwaardiger zijn als niet iedereen een probleem had. Het einde van het boek was een afknapper voor mij. Veel te abrupt. Maar wie weet heeft de auteur dat opzettelijk gedaan en komt er een derde deel?