No worries

Het verhaal dat Mirjam Schippers in ‘No worries’ vertelt, is intrigerend. Rachel van Panhuis zit in het eerste jaar van de Pabo. Ze moet gebruikmaken van de trein om naar school en weer naar huis te komen. Ze heeft een bijbaantje en ze heeft verkering. Thomas is een lieve jongen die helemaal voor haar gaat. Alles lijkt perfect maar Rachel ergert zich voortdurend aan verschillende zaken. Dat gaat zover dat het invloed heeft op haar welzijn.

Positieve punten.

Thomas wordt neergezet als Rachels spiegel, alleen is die spiegel voor haar iets waar ze niet in mag kijken en als ze het doet, accepteert ze niet wat ze ziet. Het is mooi dat het verhaal laat zien dat dit in een relatie kan veranderen.

Mirjam Schippers werkt de gespletenheid in Rachels persoonlijkheid goed uit door haar tegenovergestelde gedachten in de beschreven normale werkelijkheid op te schrijven. Rachels gedrag kan niet voorkomen dat haar omgeving in de gaten gaat krijgen dat ze onecht reageert. Ze doet alsof ze alles onder controle heeft en vrolijk is, maar vanbinnen is ze slachtoffer van haar omstandigheden en keuzes. En ze denkt voortdurend slecht over zichzelf.

Mirjam Schippers laat uitstekend zien dat de druk op jonge mensen enorm is en dat er een burn-out op de loer ligt als je niet open bent over je situatie en geen ondersteuning vraagt van de mensen om je heen.

Ze toont in deze roman dat vrijheid ligt in de oprechte verbinding met je intieme en verder weg liggende relaties.

Het duurt 200 bladzijden voordat er een overigens een echt gesprek over het meest heikele punt tussen Rachel en Thomas wordt gevoerd.

Minpunten.

Rachel vlucht te vaak in een bepaalde en herhaalde toon tegenover de mensen om haar heen, waarbij de auteur dat omschrijft als ‘plagend’. De herhaling van deze term gaat storen. Met die toon ontwijkt Rachel de uitdaging om in verbinding te zijn met de mensen die haar intimi zijn. Met deze toon doet Rachel voortdurend de werkelijkheid geweld aan en de auteur laat een echte confrontatie met deze onwerkelijkheden achterwege. Op een keer na, waarin Thomas laat merken not amused te zijn over een van haar antwoorden op een hartelijke vraag van een familielid. Wat overigens een heel belangrijk moment is in de roman. Hier had een crisis kunnen volgen die de confrontatie tussen innerlijk en uiterlijk leven van Rachel had getoond maar de auteur laat niet echt zien waar het perfectionisme, het negatieve zelfbeeld en de onmacht tot verbinding met anderen vandaan komen. De schaamte die een rol speelt in haar leven is buiten verhouding, terwijl de mensen om haar heen goede mensen zijn. Ook de herkomst van die schaamte lijkt onduidelijk. Het verschijnsel dat Rachel alles perfect lijkt te moeten doen en alleen maar lijkt te kunnen geven en niet te kunnen ontvangen is groot neergezet.

De titel zegt precies waar het in dit boek om gaat. Het is Rachels bewering om te overleven in een voor haar overweldigende wereld, terwijl die wereld toegankelijk, liefdevol en vriendelijk is.