Natalia

In angst en wanhoop dragen wij dit kind over aan God, in de hoop en het vertrouwen dat Hij haar zal redden.

In januari 1941 vinden er in Roemenië verschrikkelijke pogroms plaats. Joodse mensen worden opgepakt en vermoord. Twee mensen nemen de moeilijkste beslissing ooit door hun dochter achter te laten en zelf verder te vluchten in de hoop dat iemand zich over hun peuter ontfermt. Natalia, zo heet het meisje komt in een weeshuis terecht en wordt geadopteerd door een rijk echtpaar.

Daar groeit ze beschermd op totdat ook de oorlog Roemenië bereikt. Bombardementen alom en de Duitsers doen verschrikkelijke dingen. Dan worden de Duitsers verjaagd en komen de Russen, die eigenlijk nog ergere dingen doen. Ze pakken hun spullen en vooral hun waardigheid af en zorgen dat er niemand aan de andere kant van het IJzeren Gordijn kan komen. De ouders van Natalia gaan er bijna aan onderdoor. Dan ontmoet ze voor de tweede keer een oude bekende die haar hart verovert en nog veel meer. En wederom zijn er twee mensen die de moeilijkste beslissing ooit nemen en niet voor zichzelf kiezen maar voor diegene die alles voor hen betekent.

Natalia is een oorlogsroman en een adoptieroman ineen. Ik was hevig ontroerd door de gebeurtenissen in Roemenië. Daar is hier weinig over bekend. Het is mooi en integer geschreven en een grote oorlog wordt klein gemaakt. Ik bedoel dat je echt kunt lezen wat de verhalen en gebeurtenissen die je in de geschiedenisboeken leest met de mensen uit dit verhaal hebben gedaan. Zij weten niet wat er op de bezetting van de Duitsers volgt en verwelkomen de Russen totdat ze zien wat die allemaal doen in naam van “de partij” Als Natalia later een brief vindt over haar biologische ouders, komt ze in een persoonlijke strijd terecht waar eigenlijk geen ruimte voor is want ze zit achter “het IJzeren Gordijn”. Ze kan geen kant op en dus geeft ze haar loyaliteitsconflict geen ruimte. Als ze ruimte wil geven aan de liefde blijkt die ook niet voor haar weggelegd te zijn.

En dan komt het moment dat alles verandert. Dan is er meer ruimte voor haar eigen gevoel en emoties. Die leken afgestompt door alles wat ze tijdens en na de oorlog doorstaan heeft en er is nu ademruimte.

Dan heb je het verhaal uit en volgt er nog een verhaal; het verhaal van de echte Natalia. De moeder van de auteur heeft een gedeeld verleden met de Natalia uit het boek. De gaten in het verhaal zijn ingevuld door de auteur en dat heeft ze op zo’n manier gedaan dat het een waargebeurd verhaal is geworden voor mij als lezer.

Wat een talent voor schrijven, goed uitgewerkte personages en de sfeer, zo beklemmend beschreven als de hoofdpersonen steeds achterom moeten kijken of de schuilkelders in moeten gaan. Het is alsof je er zelf bij bent geweest, Ik vond dit echt een van de beste boeken die over deze periode geschreven zijn. De foto’s achterin maken het verhaal meer dan compleet. Een kippenvelmoment. Hoeveel Natalia’s zijn er geweest? Dat is de vraag die blijft hangen.