In Naar huis wordt de gelijkenis van de verloren zoon tekst voor tekst behandeld. Wilhelm Busch gebruikt deze gelijkenis als uitgangspunt om de kern van het christelijke geloof op een eenvoudige wijze uit te leggen; de gebrokenheid van het menselijke hart maar ook de overweldigende genade van God Die altijd bereid is om te vergeven. De lezer wordt steeds opgeroepen terug te keren naar de Vader, om naar huis te gaan.
De theologische wortels van Wilhelm Busch (1897-1966), een Duitse evangelische predikant liggen in het protestantisme, waarbij een sterke nadruk ligt op het persoonlijke geloof en de verkondiging van het evangelie. Het hart van zijn prediking is de noodzaak van persoonlijke bekering, de totale afhankelijkheid van Gods genade en redding door Jezus Christus. Zijn theologie was pastoraal en praktisch gericht, om zoveel mogelijk gewone mensen te bereiken met een boodschap die toepasbaar is in het dagelijkse leven. Dit komt ook sterk naar voren in dit boek. Elk hoofdstuk behandelt kort een vers uit de gelijkenis waarbij verschillende aspecten belicht worden, zoals rebellie tegen de Vader, de leegte in het verre land, het tot inkeer komen, het opstaan om naar de Vader te gaan, vergeving van de Vader en de oudste zoon die thuis toch vervreemd was van het Vaderhart van God. De overdenkingen zijn eenvoudig en worden zonder al te moeilijke theologische terminologie uitgelegd. Er worden veel herkenbare voorbeelden uit het dagelijkse leven gebruikt. De stijl is persoonlijk, warm en bewogen en het taalgebruik en de woordkeuze passen bij een bevindelijke benadering. Je kunt dit boek daarom ook wel zien als een pastorale gids voor wie de weg naar God wil vinden.
De gelijkenis wordt wel wat eenzijdig vanuit de geestelijke relatie tussen God en de mens verklaard. De Joodse context komt vrijwel niet aan bod en dat is jammer.
