Ondertitel: In retraite met Elia
Het is niet makkelijk om de reeks aan ‘stilteboeken’ die tegenwoordig het licht zien snel te recenseren. Je moet er echt voor de stilte in. Stil zitten, van binnen stil worden om de woorden tot je te nemen en te overdenken. Otte de Bruijne volgt Elia vanaf de overwinning van God, toen het hele land schreeuwde: ‘De Here is God’ tot aan zijn hemelvaart in een vurige wagen met vurige paarden ervoor.
Otto stelt eerlijke vragen en als je dit boekje serieus neemt kom je in de stilte in contact met jezelf, in contact met de Here God. Vooral de vragen vanuit het niet begrijpen van God, hebben me getroffen. Vaak is er voor dit leven geen oplossing, geen uitzicht, geen mogelijkheid. Toch wil God heel graag bij ons zijn en ons rust en vrede geven en de verzekering dat alles in zijn handen goed komt, of ten goede komt. Dat is niet makkelijk Het loslaten van mijn vragen, mijn niet-begrijpen; het loslaten van mijn verdriet; of het loslaten van de controle. Sommige opmerkingen en vragen van Otto klinken filosofisch, poëtisch en andere zijn weer direct aan God gericht.
Midden in het boekje staat op bladzijde 44 een wonderlijke conclusie: ‘De woestijntijd is pas ten einde als je, omkijkend naar de woestijntijd, God kunt danken omdat Hij die tijd tot een deur van hoop heeft gemaakt. Als er weer een lied groeit.’ Er hoeft geen crisis te zijn in je leven om dit boekje met recht te waarderen. Ook in de hectiek van ons bestaan kunnen we contemplatie die Otto aanreikt, goed gebruiken om te kijken naar wie we zijn, wie we zijn in Christus, wie we willen zijn in Hem.
Geef een reactie